Yine günlerden bir gün bulasiklarla ugrasirken oglum yanima geldi ve dertlesiyoruz.
Oglum ( yas 7) derdini anlatiyor.

Ve konu EVLILIK.

Bana hic mi hic evlenmiyecegini söylüyor.
Cünkü kizlar (sanki bir bulasici hastalikmis gibi) cok kötü diyor.
Ve evliligin cok ayip, cok kötü ve pis bir durum oldugunu anlatiyor.

Ben sakin sakin dinliyorum ve haline bakiyorum.
Gülümsüyorum. Icimden seni yarinda görürüm In’sha ALLAH geciriyorum.

Ve simdi bu durumda ben buna nasil anlatirimki
Ve yavascana söylüyorum.
Oglum amma bende evliyim. . .
O bakis o yüzündeki ifade.
Birden cok büyük bir hayal kirikligi.
En cok güvendigi daglarin yikilmasi.
Sanki ANNE bunu bana nasil yaparsin dergibi
Sonra yüzünde kabullendim ifadesi
ve sonrasi merak. Büyük bir merak.

KIMINLE evlisin diye sormasi
Hadi oglum tahmin et kiminle evliyim ben ?
Düsüncelere dalmasi ve en sonunda yuzume bakarak

yoksa sen . . . .yoksa sen . . . .

babamlami evlisisin demesi . . .

Evet olgum ben babanla evliyim diye cevap almasi,
sanki beraber cok zor bir bilmeceyi cözmüs gibi olmamiz.