Söz vermiştim…
Gitmeliydim, ihmal ettiğim kadar sevinmeliydim
Mahcubiyetimi aşikâr eylemeliydim, içimin titrediğini belirtmeliydim
Ne kadar korkum varsa, artık terk etmeliydim, haşyet zerk edene meyletmeliydim

Yıllar geçmişti
Ayrılık rüzgârları hiç söylemeden birden esmişti
Keder yüreğimde sökün etti, gözyaşlarım hiç dinmedi, fakat yetmedi
Özlemin, firkatin, sevginin, vefanın, şefkatin mürebbisi olan can ne kadar sessizdi

Arife günüydü
Herkesin bir telaşı vardı, kaygılar nasıl bırakmazdı
Bayramlık bekleyen çocuklar sanki birer meraktı, hiç sabırları kalmadı
Hane halkı temizlik konusunda cefakârdı, soluk soluğa kalacak kadar çabadaydı

Neydi bunun farkı
Aşk ve ölüm hangi kalp için vuslattı, ruh niye vardı
Dünya ve nimetlerine bu kadar düşkünlük niçin gönüllerin terini aldı
Düşünmek en son tercih edilen bir fırsattı, akıl danelik neden bu kadar etraftaydı

Bayram namazı
Nasıl bir heyecan ve de huşu, farzı ayın olan emirler içimizde bir sızı
Ne kadar ihmal edersek, nasıl ki tövbe kapısı açıktır diye söz söylesek neden acı
Kalp ferasetin mevkii, ruh aidiyetin dirliği, her lahza haberdar eden, müthiş sancı

Kabristana gittik
Her yer yem yeliş, sanki cennet misali ne kadar berrak ve sakin
Kuşlar bayram ediyor, sesleriyle sevinçlerimize inşirah eğliyor, şen ve şakrak
Nazar ettiğim her mezarlar, ne kadar mahzun ve suskun, lal olan hal ile bakıyorlar

İçimde derin bir sızı başlıyor
Çocuklar gözlerime bakıyor, zevcem boynunu bükmüş okuyor
Oğullarım, ayrık otlarını temizliyor, torunlarım sessizce şaşkınlık yaşıyor
Sukut etmek bana kalıyor, tilavet edilen ayetler dikkatimi çekiyor ve alıp götürüyor

Bir burukluk var içimde
Her ne kadar hakkıyla şerh etmeye malik olarak aşikar etmesem de
Nefesin rikkati azalıyor, kalbin inşiraha muhtaçlığı önüme çıkıyor, söylemesem de
Ölüm içimde yaşayan engin bir nida, nefsim anlamasa, aklım tutukluk yaşasa da

Mustafa Cilasun