Bir gün kar’ın canımı yakacağını söyleseler asla inanamazdım.Kar her zaman sevinç çığlıklarıyla karşılandı bizim evimizde.
Hızla cama vuruyor şimdi.Cama mı , başıma mı belli değil!..
Artık yoksun aramızda sevgili yeğenim.Seni çok seviyorum ,şimdiden çok özledim .Sensiz nasıl yaşanır bilemedim.Yazılarımı tek okuyan kişiydin evde.Seninle kaçamak içtiğimiz sigaralar olacaktı daha.Annen beni kötü teyze ilan ederken ,endişeleriyle alay edecektik.Daha seni Düriye ile tanıştıracaktım.Hani yazımda geçen şu hayali saf kız.Nasıl da inanmıştın gerçekliğine.Heyecanla sormuştun, teyze gerçek mi diye.
Yeni geldiğimiz semt eski semtimiz .Geri dönmek seni çok sevindirmişti.Kar’ı bekleyemiyordun.Eski mahallemizde kayıp oynayacaktık.Şimdi sensiz olmaz bu.Biz çocuklarla hep beraber mezarının yanında kartopu oynayacağız,belki görürsün .Bazen sana da kartopu atacağım,karşılık vermesen de.
Nasıl olacak söylesene,sensiz olur mu? Düşünemiyorum...
Çok garip her şey.Senin gibi aksi adamlarda ölür müymüş.Resimlerine baktım ve annenle ne dedik biliyor musun .İnanmıyorum ,hele de resimlerine bakınca.Bak ben demedim ,annen ne dedi biliyor musun ! ’ Bütün pisliğiyle orada değil mi ’.

Ben gidenler hakkında artık bir karara vardım.Madem gittin güle güle .Yolun açık olsun. Mekanın cennet olsun.Artık başka bir boyutta yaşıyorsun.Nasılsa biz de geleceğiz.Özleyeceğiz ,ayrılık zor olacak.Sonuçta hepimiz öleceğiz.Orada buluşma,yine beraber olma ümidiyle yaşayacağız.Nasılsa hayat kısa ,nasılsa ölüm var.
Yine bir renk gitti gökkuşağından .Daha ondokuz yaşında.Şakaları ,inatları ,gülüşleri kulağımda.