Akşam, en zifiri renklerini kuşanmıştı. Öyle koyuydu ki gölgeler bile görünmez olmuştu karanlığın katran karasında. Boşluklar seçilemiyordu. Belki loşluklar da terk etmişti kuytuları gizliden?
Etraftaki her aydınlığın bir parça karanlıkta eriyip gitmesi de belki aynı sebeptendi. Göz gözü görmüyordu karartıların içinde.


Günle gece bir görkemli akşamda beklenmedik bir kavgaya tutuştu. Ölümsüzlüğün madolyonunu kazanmak için bir savaştı.Ve galip geldi gece onca karanlığı indirince. Ağır bir yenilgi aldı, gündüzün aydınlık yüzü.
Gece ise karanlık yüzüyle kazıdı zamana ebedi galibiyetini. Aldı zamanın elinden ölümsüzlük madalyonunu. Ve tutsak etti zavallı aydınlığı kainatın ölümsüz tanıklığında.
Şimdi koynunda taşır zamanın ebedi ruhunu...


Karanlığın gücüne hayran kaldı zaman. Asılı kaldı tüm ona bağlı gün, ay, yıl ve haftalar..
Diz çöktü önünde karanlığa burun kıvırıp ondan korkan kainatın tüm sultanları. Dize geldi tüm evren. Saltanatın bunca boyun büküşüne gizliden sevindi gece. Açtı koynunu sardı tüm varlığıyla hepsini. Ve tümü doydu karanlığa.
Sonunda aydınlığı çekti kuytusuna. Öyle sardı ki gece aydınlığı.. Hayran kaldı gündüz yenilgisine içerlemiş olsa da. Karanlığın o eşsiz varlığına tutuldu kaldı oracıkta...
Ay şahitti. Bu ışıltılı ve ihtişamlı kucaklaşmaya..
Heyhat!
Herşeyin yeri başka, yurdu başkaydı. Ayrıldı gündüz gecenin o sarıp sarmalayan koynundan biraz mahzun ve kederli..
Gece ise hiddetlendi!
Dizdi yıldızları emrine tek tek! Biraz ardından baktı gündüzün. Kalmayınca aydınlığın bir parçası yanında biraz daha da kararttı gözlerini. Karanlığa çekildi yalnızlığıyla gece.
Serbest kaldı, ışığı avuçlarında taşıyan gündüz,



İşte bu yüzden öylesi yakın ama bir o kadarda uzaktır gece ile gündüz. Tam kavuşacakken her gün, yeniden ve yeniden ayrılırlar. Vedalaşmaları kavuşmaktan çoktur.
Saltanatla hüzün yer değiştirir zamanın bildik tanıklığında...


Her sabah kavuşsa da gece aydınlığına geçip gider, yalnızca selamlayarak. Akşam kavuşuruz nasılsa diye...


Belki sahiden de gecelerden bir gece veya gündüzlerden bir gündüz kavuşurlar yine?
Zamanın kapısından geçip, bu kez kaybolurlar sonsuzlukta...


Geceyle gündüzün masalı böylece sonlandı bir mayıs akşamında...
Geride kalanlarsa ağlamaklı..


Maide Özgüç
Bodrum/Mayıs/2011