Ay ışığı altında güzel bir muhabbet vardı. Gündüzden kararlaştırıp gelmişlerdi bu piknik alanına. Şİ, her zamanki neşeli tavırlarıyla ayrı bir renk katıyordu ortama. Sekiz senedir o caddedeki küçük ama işlek dükkanda, büyük bir azim ve sabırla çalışıyordu. Akşam pikniğine katılanlarda yine aynı caddenin dükkan sahipleri ve çalışanlarıydı. bu güzel muhabbet artık sona ermeliydi çünkü saat bir hayli ilerlemişti. Yavaş yavaş toparlandılar ve herkes kendi yoluna koyuldu. Bir güzellik yapayım dedi Şİ’nin patronu; seni eve bırakayım teklifinde bulundu. yol uzundu ve yorucu bir günün ardından hayır demek olmazdı. Bindiler arabaya ve ve başladılar yeni bir muhabbete. Keşke herşey böyle kalsa, hiçbirşey değişmese dedi patron. Şİ, bazen bazı şeyler değişmeli aslında. hayat tuhaf süprizlerden ibaret, bir bakarsın yarın kendini bile tanıyamazsın, yada beni..dedi.
ve ertesi gün, günortasına doğru gelmişti patron dükkana. İlk bakışta anormal bir durum yoktu, yoğun iş temposuna ayak uydurmuş elemanlar koşturup duruyorlardı. Ama bir şey çok farklıydı!... Şİ....dün akşamki, hatta sekiz senedir tanıdığı adam değildi bu. Etrafta bir iki kişiye anlatsada durumu o na gülüverdiler sadece. ne yani o Şİ, bu Şİ değilmi diye hafiften alay ettiler..kimseye inandıramadı ve akşam iş çıkışı yine evine bıraktığında gördüğü manzarada herhangi bir farklılık yoktu..bu ne demek dedi patron kendi kendine. Sekiz senedir yannda çalışan adam değişmişti ama kimseye bunu izah edememişti. VE en sonunda galiba dedi kendi kendine, galiba ben hep görmek istediğimi görmüşüm...