Biraz önce kalkıp bulunduğum odanın küçük balkonundan baktım.Belki çok basit bir şey gibi gözükebilir bu davranışım.Ne biliyim , içinizden " Ne olmuş yani?Hiç mi balkon görmedin? " diyebilirsiniz.Evet haklısınız ! Bu yaşıma kadar pek çok kere balkona çıkmışımdır.Balkonun demirlerinden tutup , biraz aşağıya sarkıp ; ne var ne yok diye bakmışımdır mutlaka.Veya yaz tatillerinde kuzenlerle toplanıp gece yarılarına kadar oturmuş ; yoldan geçenlerden en yakışıklısını , en güzelini , magazin programlarındaki gibi bizim sokağın "in" ini veya "out"unu belirlemiş , bu seçimlerimize bir de kahkahalarımızı katarak sabahı etmişizdir çoğu kez ... Ama bugünkü bakışım , eski bakışlarıma benzemiyordu pek . Bugün hiç sebepsiz çıktım balkona ve dikkatlice süzmeye başladım etrafı.Önce gökyüzüne kaydı gözlerim , sonra da havada uçan birçift kuşa...Bir süre onları izledim ; giderek yükselişlerini , bir ekmek kırıntısı için katetdikleri yolu tekrar inişlerini ve hayat için kanat çırpışlarını...Sonra gözüm biraz daha sola kaydı ve küçücük bir çocuğun haykırışları dikkatimi çekti.Belki bir bilye içindi ağlayışı belki de abilerinin onu oyunlarına almaması...Ama o kadar masum ve o kadar temizdi ki ağlayışı anlatamam. O an düşündüm de ; hangimiz bir kuş kadar defalarca aynı yolu katediyoruz?Hangimiz düşünce , dayanaksız kalkabilyoruz ? Buna rağmen hangi gün başımız dara düşmedikçe şükrediyoruz?Ağlamalarımız , sevinçlerimiz , işlediğimiz bir suç sonrası duruşumuz bile masum değilken bu hayattan ne bekliyoruz? ( Bu benim sitedeki ilk yazım.Hatalarımı mazur görün.Eksiklerimi gösterirseniz sevinirim :)) Sevgilerimle...