Aşkın kokusunu içimize çekerek yolumuza devam ediyorduk. Ağlamak ve sadece ağlamak için içimizdeki bütün akıntıları dışarı fışkırtıyorduk. Aslında yok olan umutlarımızı yeniden bulmak için farklı farklı sandallara biniyorduk. Ya sandal bizi denizin tam dibine batırıyordu. Ya da sandal, yan yan belli olmayan güzergâha doğru yol alıyordu.
Başka başka umutlar aramaya çalışıyorduk. Sevgiden mahrum bırakılan geceyi bardağa doldurup, tek seferde içimize gömüyorduk ki bir daha gideceğimiz yerde karşımıza çıkmasın.
Sonunda bir fidan ekiyorduk sevgimizin tam yerli sayfasına. İşte o an hüzün içimizi kaplıyor, ardı ardına gelen çıkmazlar tek seferde açılıverirdi.
Anlıyorduk ki sandalın yan yatmadığını…
Hafif üzerimize yağmur serpiliyor, beyaz sayfada bırakılan aşk gerçek aşka dönüşüyordu. Bunun adı artık beden olmadığını anlayabiliyorduk. Sandal, denizden yardım isteyerek epeyce yol katletmiş ve hafif dalgalara bırakmıştı içindeki hüznü. Arada sırada hırçınlaşan dalgalar, gözbebeklerimizde de etkisini göstermiş olmalı ki göz torbacıklarımız şişmişti. Anlaşılan göz bebeklerimiz, yine dolmaya koyulmuştu bile. İşte tam o sırada kürek çekmenin tam vaktiydi. Sandalın batmaması için çiftlerin, amansız mücadeleleri gözleri doldurmaya yetiyordu bile. Bir sağa bir sola hızlıca kürek çeken âşıklar, mutluluğu az da olsa hak etmişlerdi. Salın yan köşesinde ki fidanları, onları kurtarmaya yetiyordu bile. Sevmek, onların gerçek kimliklerinde vardı. Geçmişe adeta reset çekip yeni hayata merhaba demişlerdi. Onlar için artık sandal batmayacaktı. Çünkü onlar uzun vadeli aşkı tercih ettiler.

Hikmetullah yetkin