AŞKIN RAKİBİNE / 02 .EKİM.2013 /ÇARŞAMBA..İSTANBUL

Aşk her zamanki sessiz adımlarıyla gelmiş bana bakıyordu..Uzun sarsıntılar yaşamış kalbimin artçılarıydı, halbuki önce deprem olmamalı mıydı? Gönül; hay aksi artçılarla atıyordu. Dünyanın oluşumundan beri var olan aşk ve depremin bileşkesi; hoş fizikçilere göre bileşkeye dört kişi gerekirdi de hislerimizin ağırlığı için birime gerek var mıydı?
Aşka, kavga etmek,sevişmek,yıldızları saymak,onunla şarkılar dinlemek,hiç konuşmadan birbirimizi anlamak,aşkı bildiğimiz bütün renklerle ifade etmek,erken yada geç tabirleriyle süslemek,anlaşılmak noktasında sevinçle sarılmak,susarken bin türlü şey konuşup,kelimesiz kararlar almak için ikimizin bir bakışı yetmişti işte birbirimize. Anlaşılmak en güzeliydi haklısın.Lakin,şaka kaldıramaz yüreğim,ellerim ebatlarından beklenmeyecek yorgunluktaki gücüyle en ağır taşı koyar gediğine,kıpırtacak yer bırakmaz sana.Eskiden yorgan yaptığım yerleri açtı kalbimin saklı ve nazik hali. Yanılmalar peş peşe cadaloz etti halimi. Türkçesi ;aşkın külkedisi ve yahut üvey annesi de olabilirim şimdi..
AŞK..! Temkinli yakaladın beni. Susan sevgiliyi öldürdün ,gençliğimin kan kokusu burnumda henüz. Bir kez kırılmaya,tek bir suistimale dönecek yeri kalmamış kadar dar yerlerdeyim. Çöküşten geçti magma;bütün madenlerden haberdar! Bir şamar atarki bu kez aşk -sana- ben fonda rap şarkısıyla ağlarken,seni bir Münip Utandı eserinin ardından koştururum.
Ah be aşk, ben çok konuştum hakkında yine bak; daha fazla tutmayayım seni zira tuttukça ben yine sana tutuluyorum belliki..

ALMILA ERDEM