Sonunun olmadığını sandığmız bir yolun başındayız aslında. Hızlı adımlarla yürüdüğümüz bu yolun bir gün biteceğinin farkında bile değiliz. Öylesine hızlı yaşıyoruz ki hayatı; kim ölmüş, kim kalmış değil kimsenin umrunda. Ders almıyoruz geçmişten, dünü yaşadık bugünde güzeldi, yarınlara yelken açıyoruz büyük umutlarla, ama bilmiyoruz; fazla yolumuz kalmamış aslında. Farkında olmadan tüketmişiz ömrümüzü, kapatmışız kalp gözümüzü. Perde çektiğimiz gerçeklerin, hafiften aralıyoruz perdesini; gözlerimiz kamaşıyor bakamıyoruz, hayata devam ediyoruz hiç bakmadan arkamıza. Gidiyoruz meçhule doğru, bilmiyoruz; ne zaman bitecek bu yol. Düşünmüyoruz sonunu, koşarken yarınlara. Hiç farkında değiliz, belkide göremiyoruz yolun sonundaki uçurumu. Düştüğümüzde anlıyoruz bitmiş yol, ama yeni hayatı yaşayacak; ne derman var ne de yol...