YALNIZLIĞIMA MEKTUP
Bırak beni yalnızlığım, bırak bir başınalığımla var git yoluna. Dalma benim gibi hülyalara! Biliyorsun ben yaşadım depremlerin en acısını! Bilirim ruhun bedenden nasıl da ayrılmasını.
Bırak beni yalnızlığım, var git yoluna. Ağır hasar görmüş yüreğim, kaldırmaz artçı sarsıntıları.
Dalma no’lur hülyalara vurgunlar yersin, enkazlar abanır yüreğine, bin dip yaparsın. Zaten afet bölgesi ilan edilmiş ruhum. Tsunamiler teslim almış yüreğimi, tüm aşklar batıkta şimdi.
Var git yoluna yalnızlığım.
Tarih yazacak mutlak! Acı depremlerin en acısını yaşadı diye. Sismik araştırmalar delil sayılacak yalnızlığıma! Son yüz yılın en büyük depremi diye manşetler atılacak. Ama yüreğim hala enkazlar altında en derin çığlıklarıyla, belki de sirenler çalacak, dumanlar tütecek burada aşk yanıyor diye.
Bırak beni yalnızlığım, var git sen kurtul bari deprem bölgesinden. Merek etme beni, bilirsin ayrılamam buradan. Kurtulamam geçmişin küllerinden. Ne sevdalar gömdüm enkazlara, ne aşklar gömüldü okyanuslara.
Var git yoluna yalnızlığım, bir umudun olsun bari.
Benim de...
Kim bilir yangınlar söndüğünde üflersin küllerimi. Bir cehennem ateşi yakarsın yüreğimde.
Ya da diğerleri gibi; dualar edersin Allah bir daha yaşatmasın böylesi depremleri! Mekanı cennet olsun der,
Taaa dipten sarsmak için bir başkasını bulursun. Vargit yoluna yalnızlığım.
Hüma Efkan