Sabah balkona çıktığımda sanki geçmişte yaşadığımız günlere ani bir dönüş yaptım.Karşıda
artık bahçelikten çıkmış çocukluk anılarımla dolu bahçede kesilen sekiz on kavak ağacının
son ölü kırıntıları yatıyordu yerde. Kavak kökleri ve çırpılar. Bahçenin alt kısmında yakın zamanda asvaltlanan yoldan bahçeye bir kadın girdi. Elindeki poşetten bir şey çıkardığını
gördüm. Dikkatle baktım, şalvarıydı. Hemen şalvarı uzun etekliğinin üstüne giydi ve işe
koyuldu. Bahçenin kavakların kesildiği bölüme yayılan çırpıları kümeler yaparak yığmaya
başladı..

Kadın işini yaparken ben, yerinde artık bizlerin de oturduğu apartmanların yerindeki bahçemize gittim. O karıncalar örneğin neşe içinde çalıştığımız günlere.Bahçedeki ağaçlar
budanırdı, ya da bahçe dışında çay kıyısında herkesin olduğu gibi bizim de bir ağacımız
olurdu. günü gelince ya budanır ya da tamamen kesilirdi. Çoluk çocuk biraz zorlanarak da
olsa çırpılarına değin ne var ne yok güle oynaya bahçe içine taşırdık. Bahçede annem ve
bunları nacakla odun haline getirirdi. Çoğunlukla annem çuvallara doldururdu. Kalanları
çuvallara teperk bir traktörle eve getirirdik.. Bunlar güzel yorgunluklardı.


Artık karşı yitik bahçede bir arsaydı. Burası mazinlerin(müezzinlerin)bahçe dediğimiz yerdi
Çocukluğumuzdaki elma bahçelerinden biriydi. Arkadaşım Nazife’gilindi. Onunla gelirdim
buraya çoğunlukla.Elmalarının tadını pek hatırlamasam da birlikte yerdik. Bu bahçeden bir
kez hırsızlık yaptığımızı anımsıyorum. Bu bahçedeki elmaları yetiştiren Mustafa abiye
yakalanmıştık. Mustafa abi kardeşimi yakalamış ona bahçedeki elmalardan vermişti. Tek
isteği, hırsızlık yapmayın, benden isteyin çocuklar olmuştu.. O gün kardeşime verdiği
elmaları paylaşarak büyük bir zevkle yemiştik.

Karşı bahçedeki kadın çırpıları yığma işlemi bittikten sonra bir kütük ayarlayarak oturdu
çırpıları elindeki nacakla kesmeye başladı.Bunu büyük bir sabırla ancak bir kadın yapabilir.
Kadının yanına eşi olduğunu anladığım bir adam geldi.Adam aralardan iri parçaları çıkarıp bir kenara koydu.

Görüntü alanımdaki son kavaklar kaldırılıyordu. Bu selvi kavaklardaki kuşları düşündüm.
Onlar artık uzaklaştıkça uzaklaşıyordu bizlerden. Az ilerde millet bahçesi dediğimiz okulla
birlikte piknik yaptığımız kavaklık alan da yok oldu. Bir teselimiz oraya çay boyu büyük bir
parkın yapılması. Kavak ağacı değil ama çeşitli ağaçlar var orada. Kuşlar buraya konuyor
şimdi. Esas üzüntüm ağaçlarımız değişik nedenlerle katledilmesi. Ormanlık alanı en az
olan ülkeler arasındayız. Yalan olmasın yüz yirmi altı veya yüz otuz altıncı sıradaymışız
ülkeler arasında.Yani sonlarda. Talan hâlâ devam ediyor. Sahi kuşlar nereye gidecek?

Anlaşılan kuşlarla aramızda hayli mesafeler olacak. Aklımızı başımıza almaz ve doğru plân
ve projeler yapıp, uygulamazsak..



24. 8.2013/ Nazik Gülünay