Bazen bir çocuğa takılı kalırdı gözlerim en ummadık anda. Onun habersiz olduğu masumluğunu seyredip, sevinçle haykırdığı kahkahaları izlerdim. Çocuk olmayı, çocuk kalmayı dilerdim o zaman. Hep o masumlukla kalmak için..
Yüreğim kanadığı için değil oyuncağım kaybolduğu için ağlamak biraz da..
Keşke’lere sahip olmadan, ama’larla yüzleşmeden sahip olduklarımla yetinmek isterdim.
Annem hep saçlarımı tarasın, açık kalan üstümü örtsün, uyurken ninni söylesin isterdim elleri saçlarım arasında gezinirken.
Elimi hiç bırakmasın, düşüp acıtmayım bir yerlerimi diye sımsıkı sarsın beni…
Hep iyi bilmek insanları, hep iyi hatırlamak belki de..
İçlerindeki kini, savurup durdukları nefreti, ağızlarından çıkan acıyı duymadan görmeden yaşamak…
Hep hep çocuk kalmak istedim.
Annemin küçük kızı, babamın prensesi olarak kalmak..
Çok mu şey istedim?
Çok mu ?