Küçük bir cırcırböceğiydim ben.Yaz aylarında saplıklarda öter dururdum.Annem,babam,kardeşlerim,akrabalarım hepimiz günün bir saatinde öterdik.Öyle öterdik ki zevk alırdık bundan.Tek işimiz bu gibiydi.Bir gün ben saplıklardan ayrıldım.Çimene doğru gittim.Daha yeşil gelmişti gözüme.Annem dikkat et yavrum kuşlar uçuyor dedi.Uçsunlar anne dedi ne var bunda.Annem onlar bizim düşmanımız bizi yemek için uygun zamanı bekliyorlar.Bişey olmaz anne dedim.Ben hemen aralardan gider gelirim.Ben aradan süzülürken çimene doğru gitmeye başladım.Tam çimene varmıştım.Uzaktan anneme,babama,kardeşlerime bakıyordum.Bir anda gölge düştü annemlerin oraya.Sanki bulut yaklaşıyor zannettim.Allahım o da ne bir sürü uçuşan kuş.Annemlere doğru uçuyorlar.Onlar görmüyordu onları.Ben çimenlerin ordan bağırdım.Öttüm.Haykırışlarım yerini bir mateme,bir ağlamaya bıraktı.Cırcırböceği anlar mı demeyin.Ağladım.O kuşlar hiç durmadan,sert gaga darbeleriyle anneme,babama,kardeşlerime sapladılar.Gözümün önünde onları yediler.Bense çaresizdim.
Şimdi dünyada başka insanlara zulüm yapılmıyor mu?Çaresiz bakan bir sürü insan var cırcırböceği gibi.Hadi kuş beslenecek,doğanın ekoloji bir sistemi.Peki insanın insana işkence,zulüm ve katliam yapması hangi sisteme uygundur sorarım size.Dursun artık bu yüzyılda akan kanlar,çaresiz kalan insanlar.Bizde susmayalım.En azından bir tepkimizi gösterelim.
Allah her zaman masumun,haklının yanında olsun inşallah.


Gökhan SELÇUK