Ah arkadaşım ah!

Bugün seni öyle görmemeliydim. Sen hep umudunu, kavganı, direncini yüreğinde taşıdın. Neden yaptın bize bunu neden? Hayatımıza bodoslama daldın ve şimdi ise çekiliyorsun.



Olmaz arkadaşım olmaz? Seni yeni tanıdım ama, sanki çok eskilerden anılarımda var gibisin. Belleğimde, çok kardeşliğin ve gözünü budaktan sakınmayan ağabeyin kalmış. Mahallemizin yoksulluğu fakat onuru içinde büyüdüğümüz kalmış. Hak ve hukukun
olmadığı bir düzene baş kaldırımız var hatıralarımda. Yaşam denilen akıp giden yolda, zorluklarla başa çıkabildiğini düşünmüşüm hep nedense. Hazırladığın sofralara Kibele gibi bereketini aktarmıştın. Arkadaşlarına yedirdikce artan gönül zenginliğini gördüm paylaşabildiğimiz az vakitlerimizde. Oldu mu şimdi pes etmek, hayır hiç yakışmıyor sana arkadaşım!

Evinin her odasını tepe tepe kullanmalısın. Her eşyanda senin geleceğe dair umudunu hissettim. Hayatında görmek istediğin pırıltılyı eşyalarında bulmak ister gibiydin. İstiyordun ki her eşyan ışıltını yansıtsın. Sen ayaklanıp, saçlarını savurarak yürümelisin bu hayatın içine. Yine arkadaşlarına sitem etmelisin, arkasından da kahkahanı patlatmalısın. Çocuklaşarak beş taş oynamalısın.



Ve demelisin ki bizlere; Bensiz nereye gidiyorsunuz, bunun hesabını soracağım sizlere.

Arkadaşım gözlerindeki umudun ışığını hiç ama hiç söndürme NOT: BU YAZIYI 24 TEMMUZ 2013’DE YAZMIŞTIM. SEVGİLİ ARKADAŞIM ŞİMDİ IŞIKLAR İÇİNDE, ONU TUTAMADIK BURADA NE YAZIK Kİ, BECEREMEDİK.