Sen şuan oturmuş tv karşısında çekirdeğini çıtlatırken; ben karanlığa karışmış bir ruh ile dolaşacağım şehri.
Bu tesadüf müydü? Yoksa zamanın aynı mekanda buluşturması? Kaldı ki hangisi olursa olsun buluşmuştuk bir kavşakta. Gözlerin değmişti gözlerime. Sözlerin dokunmuştu yüreğime.
Oysaki yağmur yoktu. Oysaki hüzün yoktu. Kaybettiğimde seni. Kaybetmek neydi anne? Kaybedilmek ne? Yitip gitmek miydi sonsuzlukta? Yoksa unutulup kalmak mıydı kalbin en ücra bir köşesinde? Karanlıkları silememek miydi? Kaybetmek neydi anne? Kalbini söküp atamadan acıyı koymak mıydı yitirdiğinin yerine. Kalbinin tam orta yerine isminin üstüne saplanmış bir hançerle gezmek miydi, kanayan yarayı kimseler görmeden?
Yüreğinden habersiz, yüreğinde esir olarak yaşamak mıydı? Kaybetmek neydi anne?
Acıdan geçmeyen aşklar aşk değildi ya, heves de neyin nesiydi?
Heveslerde yitmek neydi anne?
Kaybetmek, kaybetmek neydi anne?
Aşkı kaybettim anne hevesler içinde?
Ama sanırım anne, aslında kaybettiğim insanların insanlığıydı.
Aşk masumdu anne.