İnsanlar çok acımasız. Ben de öyleyim, sizler de... Hepimiz acımasızız. Hayat, acımasızın ta kendisi. Hayat, çok acımasız.
Kış günü yalın ayaklarıyla elindeki birkaç mendili satmaya çalışan, dizleri kirden siyahlamış masum çocuğun boş midesini doldurmayacak kadar acımasız.
O çocuğun önünde, karnını rahatça doyurabilenler acımasız. O masumun önünden geçerken içler acısı bakışlarına dayanamayıp birkaç kuruşluk çikolatadan fazlasını
veremediğim için çok acımasızım. Sizler acımasızsınız. O çocuğu yazılarıma alet ettiğim için acımasızım. Çünkü ; O çocuğun acınacak bir hâli yok.
Acınmaya da ihtiyacı yok. O küçücük kirli parmakların, bakımlı parmaklardan daha güzel olduğuna şahidim. O kısa tebessümlerin, sahte kahkahalardan daha samimi olduğuna
şahidim. O parıldayan gözlerin, yalancı bakışlardan daha gerçekçi ve içten olduğuna şahidim. Keşke mendil satan çocuklar hiç bitmese, tertemiz olsa kirli yanakları,
elleri ve dizleri... Açlıktan değil, tokluktan ağırsa mideleri. Her sokakta gözlerimin içine baksa o çocuklar. Her defasında, tok karınlarına bir gofret hediye edebilsem.
Hayat, onlar daha çok küçük. Kaldıramazlar darbelerini. Onların bahtı, kara olmayı hak etmeyecek kadar temiz.

İyi ki varsın be çocuk ! Senin, kirli parmaklarınla uzattığın mendili almayanlar utansın.

Enes Demirci