(Bir yazı serisi ile Ramazana ilişkin çocukluk anılarımı siz dostlarla paylaşmak istedim…)

Nasrettin hoca çocukluğunda babasıyla Konya’ya gider. Gittikleri her yerde çok iyi ikramlar görürler. Halinden çok memnundur Küçük Nasrettin.
“Babacığım” der, “bu Konya’lılar çok iyi insanlar. Baksana ne kadar iyi ikramlar gördük her yerde!”
“Oğlum” der babası, “Bu gün bayram. Bayramlarda her yerde böyle olur. İnsanlar varını yoğunu ortaya döker ve çok iyi ikramlarda bulunurlar.”
Küçük Nasrettin şaşkın: “babacığım, o zaman neden her gün bayram yapmıyorlar?” diye sorar.

Eski Ramazanları yâd etmeden önce Nasrettin Hoca’nın bu fıkrasını anımsadım. Konu bayram değil de Ramazan olsa bile o kadar güzel yemeklerden midir nedir her Ramazanın gelişiyle çocuk kalplerimiz sevince boğulurdu.

Arife günü akşama doğru heyecanla beklerdik o 3 pare top atışını… Sonra annemin öğüdüyle “Hoş geldin Ramazan” diye bağırırdık sevinçle…

Tabi ki hep içimizden geçen büyükler gibi oruç tutmaktı. Ama çocuk bünyesi ne kadar dayanabilir! Annem bize moral verirdi ve derdi ki: “Öğleye kadar tutarsanız her iki günde bir oruç olur.”

Ancak ben ilerde bir matematik yeteneğinin izlerini taşıyor olmalıyım ki, öğlende yemek yedikten sonra akşama kadar da yemek yemezsek oradan bir yarım gün daha yapmak gibi bir düşünce taşırdım… Böylece öğlen yemeği yenilse bile iki yarımdan tam bir oruç gibi bir durum ortaya çıkardı… Tabi ki bu düşüncemi hiç uygulamamıştım…

Rahmetli dedem ise bizleri oruca teşvik etmek için oruçlarımızı satın almayı teklif ederdi. Günlüğüne 30 kuruş teklif ederdi. Ben çocukluğumda zayıf bünyeli olduğum için fazla tutamazdım ama küçük kardeşim şişman bir çocuktu ve yaklaşık 20 gün tuttuğu olurdu. Okulda toplama yapmayı öğrenmiş ama henüz çarpmaya gelmemişlerdi. Dedemden alacağını hesaplamak için 20 tane 30’u alt alta yazmış, topluyordu…

(Devam edecek)

Kadir Tozlu