Hangi günün arifesinde, sana nağmeler düzen aşığı yalnız koyup gittin uluorta mahşer yerinde sevgili. Can havliyle kanarken kalemi şairin, hangi alfabenin kaçıncı sırasındaki harf ile aldattın mısraların kafiyelerini.

Sen, senden güzel kokacak diye soldurulan çiçeklerin günahlarını bilir misin ki iftiralar atarsın imgeler bahçeme. Hüznün lirik sancısını hissederken ben damarlarımda, sen bir elin zevk-i sefada bir elin yaramda girerken her gece rüyalarıma, bir hiç olmak nedir son mısrada sordun mu şairi azama…

Okuduğunda kanarken şiirlerim, gözlerine mühür çekilmiş aşığın zabıt defterine işledin mi bir bir küfüratlarını. Şikâyetime danıştın mı var mı bir maruzatı?

Dokunaklı bir mazi düşlerken bize dair, senin dair olmadığın hangi hayalin parçası bu yalnızlık… Vuslatı ırak olan aşkın, karın ağrısı geçmez sevgili, ondandır bu mahşeri cümbüşün günah çıkartma ayini…

‘ Sana benzemesinler diye çocuklarım, bakmıyorum yaktığım resimlerine bile…’

Serdar Ünal