IŞIK kişilik kazandırır hiç olmayana. "HİÇ" olmayana... Görmediğimiz, göremediğimiz şeylerden korkmuşuzdur hep. Karanlığın içinde bilinmez bir korku saklıdır, hep çocuk kalan yanımız bunu öğretti bize.
Karanlık deyince de hep geceler geldi aklımıza ilk. En hüzünbaz duygularımızı devşirdik geceye. Bu seferde keyif verici olmaya başladı bu iş. Gece bizi; artık nemiz var nemiz yoksa öylece kabul etti.
Işık kişilik kazandırır hiç olmayana. Görünmeyene. Görünmemek deyince çok defa karanlık, ’karanlık’ deyince de pek tabi gece...
Çoğumuz için gece bir hayat... Bambaşka bir hayat... ’Kalbimizi dolduran duyguların’ içimizden dışarı doğru çağladığı, hüznün iliklerimizde sokak sokak gezdiği bir mabettir gece. Gündüzleri açıkça söyleyemediğimiz hissedemediğimiz her şey var gecede. Ruhların ihtiyacı olan sükûn duygularla hallenmek var. Öyle bir şey var ki önce kendine çekiyor sonra sıcacık sarıveriyor... Gönül hangi iklimdeyse gece o elbiseyi giydiriyor insana... Kaç sevgi, kaç sevda, kaç mısranın ev sahibi geceler...
Benim asıl inandığımsa, gecenin içindeki gizem bilinmeyecek hiç bir zaman. Gölgeler ve perdelerdeki giz bir oyun olarak kalacak.
Ve ben tıpkı çok önceden olduğu gibi, duyguların körkırılgan uçlarında yeni haritalar çizip yeni uçurumlar bulacağım kendime.
Geceden kalma yaralarla uyanacağım sevgi dolu sabahlara. Düş yüzünde güller açacak, bir gülüşü nasibim olacak hayalimdeki sevgilinin. Aslında "hiç" olmayan sevgilinin.
KOKUSU tanıdık o dar sokaklar ve o eski bayramlar gibi bir zaman gelip yitip gidecekler ömürlerimizden o eski sevgililer... Hiç olmayan dersem yalan olur belki; insanın içinde hiç eksilmeyen ve eskimeyen bir yanı olmalı elbet.