Sanırım görünmezliğin ilk basamağında, tozdan bir hengamenin ortasında karşılanıyoruz bu gidişlerimizde. Kaderi belli bir fiili ölümsüz yapmaya çalışmak kadar gerzektir her adım, ölmek için atılan. Son demlerde sorular içine sakladığımız o minik cevaplar anlamını yitiriyor, sorular baştan sona, uzun uzun sorulduğunda. Bir anlayış bekliyorduk da o yüzden hep insanların gözlerinin içine baktık konuşurken. Biz anlatmaya çalıştık ne kadar samimi olduğumuzu. Kulaklarından çok, aslında her sözümüz gözlerine hitap etti. Duman kokulu odalarımızdan çok gözlerinde geçirdik çoğu geceyi, gözlerinde konakladık. Vurup kırıp darmadağın ettik bazen, sonra bizi yıkadılar gözlerinden. Tuzlu tuzlu yanaklara süzüldük. Şanslı olanlar dudaklara kadar süzülüp tat buldu. Bazımız da çenelerde toplanıp damla damla yeryüzüne doğru uğurlandı.

Bizler... Umutzedeler. Yani bizler, sizler, onlar...
Bilmiyoruz çok zaman aslında kalbi umut zedeler.

Bereket ruhumuza, yeri geldiğinde çok kabaydık, serttik. Her parlamanın ardına bir gazel koyar yine kalbe sürerdik öfkemizi, hırsımızı, aşkımızı... Sabahları ve geceleri. İlk aydan son zamanın yeni bir tarihe bağlandığı son geceleri. Ekinler gibi ektik de şimdi biliyoruz. Kaybolmak, görünmezlik, varlığa giden yokluk en güzeli.

Ne gözlerim ne de ellerim. Zihnim ve beraberinde hayallerim. Daha fazlasına müsaade etmiyor. Ne bir adımdan ileri görünmezlik, ne de bir adımdan daha geri. Ortasında bir çizginin ama en ucunda kala kaldık bitişin.

Ve cesaret ediyorum ben. Bir adım ileri...

Bir adım ilerisi...

......

Bahattin BERKDİNÇ