Rüyamda bir sen gördüm. Ya da sende bir rüya gördüm. Tarif etmesi zor. Unutmamak için hemen yazmaya çalışacağım. Arka planın görünmediği ya da ilgi çekmediği bir yer. İnsanların, masaların, yolların, çiçeklerin, hayvanların ve renk cümbüşlerinin hiç olmadığı bir yer hem de. Ne giyeceklerini ne makyajını ne takılarını ne ayakkabılarını görüyorum ne de salt vücudunu. Ne giyiniksin ne de çıplak.
Sadece sen varsın. Bir de ben. Uzayda gibiyiz ayaklarımız yerde. Fakat kocaman değiliz, küçük de değiliz. O sırada rüzgar esmiyor. Giden vapurun sesi de duyulmuyor. Çocuk sesleri hele hiç gelmiyor kulaklarımıza, hiç bir yerde olmadığımızı her yerde olduğumuzu fark ederek anlıyorum.
Garip bir his, kendimi hissettiriyor bana. Bugüne kadar varlığını bildiğim kendimi tüm yoğunluğuyla hissediyorum. Ben kimim sorusuyla aram düzeliyor. Kendimi hiç bu kadar kendim gibi hissetmediğimi duyumsuyorum. Yine rüzgar yok.
Sana sarılıyorum. Ama o büyük başına. Parmak uçlarım dirseklerime zorlukla değiyor; o kadar büyük bir başın var. O başın saçlarını kokluyorum. Koku gelmiyor burnuma, Ama sıcacık bir salep ya da anne çorbası içmiş gibi ısınıyor bütün gövdem. Kalbimse hiç hızlanmıyor. Huzurla doldurulmuş bir havuza düşmüş gibi oluyorum.
Bana gözünün üstünü işaret ediyorsun orayı öpüyorum. Sonra dudağının bitiş noktasıyla yanak başlangıcını gösteriyorsun; orayı öpüyorum. Boynunu gösteriyorsun orayı. O sırada bu sahneyi filmden araklayan bilinçaltıma yaratıcılığından ötürü teşekkür ediyorum. Tamamen ameliden kopya olduğundan rüya olduğunu anlıyorum. Uyanıyorum.
Gözlerim hala kapalı. Rüya devam etsin istiyorum. Bahçeden fren sesi duyuyorum. Rüzgarı da hissetmemle rüyanın devamının da gelmeyeceğini anlayarak gözlerimi açıyorum. Tavan, Arkadaşımın yeni saçı, Dağınık masa.