Birkaç şey yazmadan önce bir şeyi itiraf etmek istiyorum.Bizler 80-70 li ve önceleri kuşak..İçimizdeki çocuğu hep yaşatırken gerçekten hiç büyümedik.Hâlâ daha ufkumuzu dar gözlüklerin ardından izlemek ve burnumuzun dikine gitmekten öteye geçemedik.Ne kadar zaman geçti her şeyin değişmesiyle,takılıp kaldığımızdan bu yana.Oysaki iki adımlık yol dönecektik 90 LI ÇOCUKLARIN güzelliklerinde,sevincinde ve özgürlüklerinde.Biz hiç büyümedik,sadece büyütüldük,inandırıldık bedeli çok ağır olsa da çocuğu yaşatırken,çocuk olmadığımızın da farkına varamadık.Ve şunu unutmayalım ki,belkide bu dönem bir kuşak çatışmasıydı iktidar olan büyüklerin yanında.İktidar ve aynı zamanda kısan, sınırlardan bahseden büyükler: Anne, baba, amcalar, öğretmenler, işinize burnunu sokan komşu, velhasılı çevre! İşte 90 lık kuşak bugün bunu gözlerimizin önüne açıkça sermedi mi..?Onlar hem çocuk gibi şendiler,o gözle baktılar dünyaya.Hemde yeri geldiğinde bizlerde gördük ki;kendi masallarının içinde büyümedikleri birer fikir cengaveriydiler. ONLAR hangi fikir,hangi ideolijide de olsalar doğrunun yanında hep eleleler.Yeter ki ,önceki kuşaklar at gözlüklerinin arkasından onları yönetmeye kalkmasınlar.Bu yüzden şahsım adına ,gururluyum, mutluyum, umutluyum gelecek için.Onlar "HERCAİ" değil ,bir kardelen çiçeği gibi keskin soğuğa inat "GÜNEŞ"e aşıklar.onlar her şeyin analizini yapabilecek devrin genç kompitürleri.Yaratıcılıklarını barışla eylemlerine yansıtacaklarını düşünürken, "yürü be" deyip önlerini açmakta yarar var diyorum.Onlara , gagasında zeytin dalının bulunduğu beyaz güvercinle güven ve sevgimi iletiyorum..EDA(Aşiyan052)