her insan bir ağaçtır. bir tohumdan başlar hayatı. günbe gün büyür tıpkı çocuklar gibi , ilgiye şefkate ihtiyacı vardır. ta ki kocaman bir ağaç olana kadar. cansuyu verilir toprağına. gözlerimizin önünde filizlenir.
koruyup kollamak gelir içimizden. hafif bir esse eğilir incecik fidan.
zayıftır dalları , kovalarız kuşları taşıyamaz yuvalarını diye.

yıllar geçer, güçlenir artık daha dayanaklıdır. çiçek açar her bahar. ilk adımlarını atan bebeklerin etrafında nasıl ki toplarsan eşyaları zarar görmesin diye öyledir ayrık otları. özen gösteririz, övünürüz çocuklarımızın
başarılarıyla nasıl gururlanırsak. kışın yapraklarını dökünce telaşlanırız ya üşürse diye. oysa ki çoktan öğrenmiştir. yeniden hayata hazırlanıyordur.

hatıralarını unutmayız hiçbir vakit. her anı hep aklımızdadır.

gözümüzden sakındığımız çocuklarımız gibi bakalım doğaya. en büyük
ve en değerli mirastır bu dünyaya.

bir ailenin çocuğundan ayrılması gibi , bir ağacında doğayla vedalaşacağı elbet gelecektir. yaşlanmış ayakta duramayacak hali kalmadığında doğadan almalıyız. yeni bir bekleyiş , yeni bir doğa için tohumlar atmalı
fidanlar ekmeliyiz.
defter , kalem , eşya olurken fidanlar yeni neslin arkadaşı , yoldaşı olmalıdır. bu tamamen bizim elimizde öğretmemiz ve sürekli aklımızda tutmamız gerekir.