Gitti son dost, son umudu da alıp düştü sevda peşine. Biz yalnızız, biz kimsesiz. Hep uzar gider bekleyişler. Geceler gündüzleri kovalar, haftalar ayları. Ne kadar oldu kim bilir.
Son yıldız da kaydı göğümüzden, ay karardı belki, biz hep yalnızız. Gidenler dönmez geri. Gidenler dönmez ya; geride kalanlar hep yalnız, biz hep yalnızız. Biz kimsesiz. Yıllar çabuk geçer de; geçmez yürek yarası. Kanar durur, bizler hep yalnızız.
Gök inler acımıza, yer kavrulur. Uçurumlardır ki onlar, hep bizim için uğuldar. Ey dost; sen gittin, rüzgar terketti bu toprakları, bahar gelmez oldu kaç zamandır, kışlar cehennem sıcağı. O sevdiğin kırlangıçlar kayboldu, serçeler yetim kaldı gidişinle.
Tanrılar unuttu beni, sevdalar terketti. Bu şehrin kabirden farkı yok şimdi. Yitirdim tüm güzellikleri, tüm benliğimi yaktım. Ben, ben değildim şimdi.
Kimliksiz, mülteci sevdalar kaldı bana. Kaçacak yer yok, durup dinlenmek nafile. Sen gittin ya; yalnızlık kaldı payıma. Ben hep yalnızım, ben hep kimsesiz…
’’Mehmet ÇELİK’’