Hepimiz zamanın gelmesini bekliyorduk. Zamanı… Zamanı mı yoksa zamanın sonunu mu? Hiç birimiz bilmiyorduk. Zamanın bitimini mi yaşayacaktık, yoksa zamanın bitiminde ölecek miydik ya da zamanın bitimiyle yeni bir zamana mı başlıyorduk; bilmiyorduk. Sadece bekliyorduk. İlk defa neyi beklediğimizi bilmiyorduk ve bu canımızı sıkıyordu. Hissetmek istediğimiz duygulardan birisini hissetmiyorduk. Olmaması gereken bir duyguyu, olmaması gereken bir zamanda hissediyorduk.

Evdeydik. Anneme baktım, babama baktım, kardeşime baktım… Camdan bakıyorduk. Hepimiz ayaktaydık ve herhangi bir tehlike anında; hiçbir işe yaramayacağını bildiğimiz halde saklanabileceğimiz yerleri göz ucuyla tarıyorduk. Hepimiz bunu yapıyorduk ve hiç birimiz bundan bahsetmiyorduk. Anlatılmadan yaşanıyordu bazı şeyler bu evde. Ben koltuğun altına saklanırım; yok sığmam, oraya kardeşim yerleşir. Ben buzdolabının yanında dursam üzerime devrilebilir. Buzdolabının içine girebilirim ama bu sefer de içinde mahsur kalabilirim. Annem masanın altına girebilir mi? Bilmiyorum… Babam da cam önünde batan geminin kaptanı misali dimdik dururdu herhalde. Ev yıkılacaksa eğer ilk önce evin direği yıkılmalı. Yoksa o ev yıkılmaz…

Vakit geldi. Tam zamanında... Her şeyin başladığı ve bir şeylerin bittiği zamanı yaşamaya başladık. Her şey anlık gelişti ve aklımızda tek bir soru belirdi:

“Bu ne be?”

Hiç beklediğimiz gibi gerçekleşmedi kıyamet. Sadece parlama oldu. O da anlık yani; seyredemedik. Ölürken gözümüzü kapayalım bari dedik. Kimse kendi ölümünü görmek istemez. Gözler kapanınca da kaçırdık kıyameti. Her şey bir ışıktan ibaret miydi? Göründü ve kayboldu. Bu ne ya?

Birbirimize baktık. Herkesin aklında tek bir soru vardı ve kimse o soruyu dile getirmiyordu. Sadece bakıyorduk birbirimize. Sonra içimiz ürperdi; dışarı baktık. Gökyüzünden bir cisim yaklaşıyordu. Yavaş yavaş… Ağır çekimde bir şey düşüyordu. Bu bir uyduydu. Gökyüzünde gezen bir uydu yavaş yavaş yere doğru süzülüyordu kâğıt gibi. Başlıyordu. Gök, yerle bir oluyordu. Yer gök birbirine kavuşuyordu...