Sevdiğin, inandığın kelimelere sırtını dayayıp
kararlı söylevler eşliğinde konuşurken izledim seni.
Yüzünden geçen apak bulutları seyre daldım.
Kelimelerinle gezdim dünyayı sokak sokak.
Su derken susuzluğu gördüm gözlerinde sustum.
Gözlerinde için için yanan ışık, sesindeki hüzün ne kadar tanıdık.
Bir an uzanıp yüzüne düşen gölgeleri çekip almak istedim hayatından.
Ama yapamadım, yapamazdım.
-Sen acıya dokunabilir misin Abidin?
-Silebilir misin göğün pusunu?
Her gölge bir adanmışlık, her gölge bir bağ,
her gölge bir bedel çünkü.
Söylenmeyen sözlerin içinde dile gelmeyen
ne çok yaşanmışlık, ne çok izdüşümü saklar insan.
Bilir misin kirpiklerin ardına saklanır en çok özlenen.
Yüreğe özlem dokundukça uzun kirpik, kısa kirpiğe dokunur durur.

Kırpıldıkça gözlerin, güneşi gördüm gözlerinde. Yakan, kavuran,
ısıtan, aydınlatan, dünyadan uzak, umudu çoğaltan,
yalnız güneş...
Biliyorsun değil mi en çok yalnızlar çoğaltır umudu.
İnsan güneş olmaya görsün...
Ne yaklaşabilirsin, ne dokunabilirsin,
ne de kaçabilirsin artık ondan.
İçimde bir ses haykırmak istedi o an.
Üzgünüm çocuk güneş gibi bakıyorsun...
Üzgünüm çocuk güneş gibi içten içe yanıyorsun.
Bağrımızda saklı mektuplar, güneşte sararan anılar eşliğinde akarken zaman
kıyısında durduğum hayatı seyre durdum.
Omzuna dokununca hilal, küçük bir çocuk gibi sevinçle gülümsedim.
Her düşün içinden, bir gerçek sıyrılır.
Gitme vakti gelmişti.
Gidelim dedin...

Yoluna koymak için hayatı, koyulduk yola.
Yürürken yan yana, yol yol ayrılan,
yol yol kavuşan insanlar, düşünceler gibi savruldum boşluğa.
Yollar mıydı bizi ayıran. Yürüyüşümüz mü, adımlarımız mı.
Bilmek ve yapmak ayrımında yapamadıklarımız mı.
Yaşayamadıklarımız mı.
Yaşayan mı suçlu, yaşatmayan mı?
Sorsan insana dair doğrular, gerçekler, iyilikler ve temenniler
hep hümanist yaklaşım içerir.
İyi ama bu kötüler kim? Kimin eseri?
Çünkü her insanın yanlışa, yalana yaklaşımı sözde aynı.
Sözü başka, özü başka olan kim?
İyisiyle, kötüsüyle hepsi insan...
Ne garip değil mi?

16 Mayıs 2013 - Zeynep Özmen