Bir sabah uyanıyorsunuz.zar zor kalkıyorsunuz
yataktan.Yüzünüze doğan güneşi , karanlığı yırtıp bedeninizi
saran aydınlığı güne kavuşan sesleri hissetmiyorsunuz.Uykuyla karışık bir yorgunluk...Oysa ki;gece tüm kaygıları sararken ,bedelsiz mutluluğu yakalamayı sabaha bırakmıştınız yarı ölüme geçerken.Uyku yavaşça soyunurken,başka farkındalıklardı rüyalar.Eskiyen bir günü arkada bırakırken.Sanki yeni bir yaşamdı .Önce , gökkuşağı taç başında,Ay’sa düşmüş sımsıcak kucağına. yıldızlarsa sımsıkı avucunda..Yarı yaşamda hiç bitmeyecekcesine belki bir anlık güzelliklerde.Ama işte ,hayat biteviye özlenen , bir perde değil ki. Sabaha daha çok var oysa sabah yeni bir doğuş ,yeni bir yaşam ve umut diye beklerken ,ikinci perde açılıyor bir bulut ki katran kara, şimşekler çakıyor ardı ardına ve buz kesmiş tepeden tırnağa,kara bir rüya ki hiç sorma,siyah-beyaz yaşanmışlıklarda...Biraz uzunca..Biraz karabasanca.Uyanmak istiyorsunuz ama, bir şeyler çeker sizi girdaba.Debelenip durursunuz. İşte buda yaşamın içinde ikinci perdenin provası .Herşey çok güzel giderken ,her şey güzel olacak diye düşünürken,sonunda bir bakarız ki, fırtınalı ve mağrurdur hayat.Suskun görünsek de uykuyla karışık bir yorgunluk da..
"Gezinen bir gölgedir hayat, gariban bir aktör
sahnede bir ileri bir geri saatini doldurur
ve sonra duyulmaz olur sesi, bir masaldır
gürültücü bir salağın anlattığı
ki yoktur hiçbir anlamı. " desede William Shakespeare;,,aslında Hayatın anlamı zaten,hayatı olduğu gibi ,iyisi ve kötüsü ile kabul edebilmeyi öğrenmek değil mi? Hep güzel rüyalarla ,sabah’ı mutlu kucaklamanız dileğiyle.EDA(Aşiyan052)