Tabutluk

Beni niçin karakola götürdüklerini bilmiyorum. Polislere sorduğumda aldığım yanıt; “Sağlıklı toplumda sağlıksız davranışlarda bulunduğum,” olmuştu. Şaşırmıştım. Olayların nasıl gelişeceğinin merakı içinde karakola getirildim. Direnmemiştim. Polisler ifademi almaya başladılar. Çapraz soruların çoğunu anlamamıştım. Tutanağı imzalarken amire sordum. Sormaz olaydım. Anımsadığım tek şey toplumda bir çıbanbaşı olmamdı. Amir, iki parmağıyla boğazımı sıkarak cerahatı akıtmak istedi. Bağırıp çağırıp sustu. Beni apar topar hastaneye, oradan da hakim karşısına çıkardılar. 30 gün hücre hapsine çarptırıldım. Polisler beni alıp ismini telaffuz edemediğim bir tutukevine götürdüler. Eski bir Rum evinden dönüştürülmüş, duvarları yüksek, bahçe içinde taş bir yapıydı. Girişteki memur kaydımı yaptı. Üzerimdeki tüm kıymetli eşyaları emanete aldılar, sonra da tavanı basık, karanlık bir odaya yönlendirdiler beni. Üstünde keçe kalemle yazılı bir kartonu göğsümde tutmamı söylediler. Pille çalışan eski model bir fotoğraf makinesiyle resmimi çektiler. Sonra da aynı işlemi ayak parmak uçlarıma uyguladılar. İçtüzük böyle emrediyormuş. Biraz soluklanmama bile fırsat vermeden apar topar dört veya beş kişilik demir bir kabine soktular. Denizaltıdan bozma bir tüptü bu. Adını sonradan öğrendim. Tabutlukmuş. İşkenceye başladılar. Tüp dışarıdan açılıp kapanıyordu. Sorumlu infaz memurları iki kişiydi. Tüpün basıncını yeraltında on altı metre derinliğe göre ayarladılar. Bu işlem tam on beş dakika sürdü. Sonra ağız ve burnumu plastik bir boruyla kapadılar. Yirmi beş dakika süreyle içimizde ne kadar oksijen varsa aldılar. Dinlenmemize yalnızca beş dakika müsaade ediyorlardı. Bu işkence günde üç seanstan, iki saati geçmemek şartıyla tam otuz gün sürdü. İçimiz dışımız Tanrı aşkı ve korkusuyla doldu. “Ya Allah, Bismillah!” demeyi öğrendik. Toplumun bizden beklediği sağlığımıza kavuşmuştuk. Değil üç çocuk altı çocuğa bakabilecek güce sahiptik artık.
Mart 2013
M. Mazhar Alphan
İzmir, 30 seans 2013