16 gün önce. bitmek yolunda ilerliyorduk. 4 gün boyunca bu yola doğru gittik. ulaşmamız 4 gün sürdü. ben yine düzeliriz diye hiçbir şeyi dert etmedim. çünkü daha önce bir çok defa aynı durumla karşılaşmıştık. "biz"dik o zamanlar. şimdi o ve ben. 4 gün sonra ona yine ben yazdım. düzelelim diye. o bir kıza söylenecek en kötü şeyi söyledi. "umrumda bile değilsin." sonra ben ağladım. boğulurcasına ağladım. göğsüm sıkıştı. nefesim daraldı. öleceğim sandım. hayatımdan hayatımın gitmesine hazır değildim. tutmayı denedim, başaramadım. şimdi o gitti. gideli 12 gün oluyor. ben her gün ağlamaya devam ediyorum. hiçbir şey düzelmeyecek ben ağladığımda. ben bugün çok şey öğrendim. ben sadece benim için varım. eğer başkasını kendimden, hayatımdan daha önemli tutarsam çok çabuk düşerim. daha güçlü olmak gerekiyor hayatta. çünkü sandığımız kadar kolay değil. ağlayarak bir yere varan yalnızca çocuklar. ağlayarak yalnızca şeker alınır, oyuncak alınır, kalem alınır ama mutluluk alınmaz. özlediğini ağlayarak söylesen bile o gelmez. yani ağlamak sadece çocukken geçerli. şimdi ben kendi başımayım. beni koruyacak kimse yok şimdi hayatımda. o gittiğinden beri her şey eksikmiş gibi geliyor ama bunu aşmalıyım ki aşacağım da. ömrümün sonuna kadar yanımda olamayacağını söylemişti, onun bir kabahati yok ona olan bağlılığımda. tüm suç benim. cezamı kendim çekeceğim.. artık ağlamak yok!