Rüzgar bulutlarla sevişirken aşık olmuştum sana.
Ben ellerinden tutarken güneş kaybolmuştu sanki .
Bir tek seni bulmuştum sahte yüzlerle birleşe sahte kalplerin arasından . . .
Gülümsediğinde dudağın ve yanağın arasında oluşan o küçük çizgi kadar aşıktım sana .
O çizgi benim için yalnızlığın bitişiydi aslında . . .

Bir an anlamsız kalmıştım , kendime anlattığım kendi yalnızlığım kadar .
Rüzgar gökyüzünden bulutları , yüreğimden yalnızlığı süpürüyordu sanki .

Yalnızlığı yüreğimden süpüren rüzgar olsa da , o rüzgarın hırçınca esmesine sebep olanda sendin .
Ben seni hırçınlığının o masum sessizliğine de aşıktım .

Biz her şeydik . . .
Biz ılık rüzgarlar’dık . . .
Hasret kalışımız ise soğuk bir fırtınaydı .Yüreğimize hiç dokunmadan iki dudağımızın arasından çıkacak sevda kelimelerini donduruyordu .
Acımasız çığlıklar esiyordu .

Ama kelimeleri kaynağı belliydi ,
Yüreğimdi,
Yüreğin di,
Yüreğimiz di .
Biz yüreğimizi sıcak tuttukça , sevda kelimeleri de sıcak kalacaktı . Ve soğuk fırtına duracaktı sonunda . Sıcacık sevda kelimeleri sana ulaşacaktı .
Ve o sıcacık kalbin dahada ısınacaktı .

Bir sevda kelimesi etmediğimizde özleyecek dik .
Özlerken üşüyecek tik .

Ne kadar üşürsek üşüyelim yüreğimiz bizi ısıtmaya yetecekti .

Ayrılmasaydık .