Sevgili Dostum

nasılsın?
ben iyiyim.
havalar da güzel,
güneş var tepede.
ısıtan aydınlatan güneş daha ne olsun ki!

damlama şerbetinin tadını bilirmisin?
sabrın tadıdır.

damla damla dolmasını beklersin beklersin bardağının,bardak dolunca bir yudumda içer bitirisin.
tekrar içe bilmen için diğerlerinin bardaklarını doldurmasını beklersin,
sıra gelmez sana bir türlü.
sıra gelse bile, bardağının doldurulmasını isteyen diğerleriyle mücadeleye girersin
çünkü artık azalmıştır üzümün suyu,
bitmiştir kızılcık dallarının özü çok kıymetlidir sonu.
yeniden yapmak ise zahmettir,
beklemek zordur,
dağa çıkıp toplayacaksın kızılcık çiçekli dalları,
bağa inip keseceksin üzümü,
uzun hikaye yani,
sabırdır damlama şerbeti.
emek verirsin,
sabredersin,
sonra bir yudumda tüketirsin.
tıpkı hayat gibi!
ama hayata benzetmek yanlış belkide
hayatta seni tüketir sen farkına bile varmadan
ne garip değilmi?
nerden geldim damlama şerbetine
canım mı çekti?
yok yok,
güneş;
şimdi tamda damlama şerbeti gibi kokuyor.
ve ben hayalini kuruyorum her zaman ki hayalperestliğimle
bir sahilden dönüyorum kendime,
elimde denize atamadığım birkaç taşla.
getirip koyuyorum bir fanusa,
başka nasıl saklanır ki heder etmeden, yosun bağlatmadan?
fanus büyük,
gönlüm kadar.
ara sıra yaklaşıyorum büyülü fanusa
bakıyorum el sürmeden
yine hatırlıyorum damlama şerbetini
değil mi ya
hayat sabır işi,
dostluklar da sabır işi.
ve madem yoksun şimdi sen
seni beklemek te damlama şerbeti.