Ezra Pound:Amerikalı şair, çevirmen, dergi yönetmeni, akıl hocası, vatan haini, gerici, faşist propogandacı, akıl hastası. T.S. Eliot’a göre ’’ en büyük usta ’’Bollingen ödülü yargıcılar kuruluna göre onurlandırılması gereken büyük bir sanatçı, gene de bir süre Pisa’da tel örgülü kamplarda, Washington’da St Elizabeth hastanesinde göz altında tutulması gereken bir savaş suçlusu...Hayatı ve sanatı sapmalar ve çelişkilerle dolu önemli bir yaratıcı. Tek başına 20. yüz yıl İngiliz ve Amerikan şiirine damgasını vurmuş bir öncü...Pound İdoha eyaletinin bir madenci kasabası olan Hailey’de doğmuş, yüksek öğrenimini Pennsylvania Üniversitesinde yapmıştı. 1908’e kadar Wobash kolejinde öğretmenlik yapan Pound aynı yıl ana yurdundan ayrılarak önce Venedik’e, oradan da Londra’ya gitti.

Londra’daki sanat ve edebiyat hayatından bir süre sonra sıkılan Pound 1921’de Paris’e geçer
ve 1925’e kadar orada Avrupa’nın önemli sanatçılarıyla ve kendisi gibi Amerika’dan uzaklaşan yazarlarla ilişkiler kurar. Pound’un Paris’ten sonraki durağı İtalya’nın Ropollo şehridir. Amerikalı şairin burada gittikçe güçlenmekte olan İtalyan faşizmine duyduğu hayranlık Amerikan toplumunun ekonomik yapısına karşı içinde beslediği tepkiyi duygusal bir saldırganlığa dönüştürür. Savaş yıllarında Mussolini adına Roma Radyosundan yaptığı propoganda konuşmaları Amerikan birliklerinin İtalya’ya çıkmaları üzerine şairin yakalanmasına Pisa’da, daha sonra da Washington’da bir akıl hastanesinde 1950’ye kadar tutuklu kalmasına yol açmıştır. Özgürlüğüne kavuştuktan sonra İtalya’ya dönen Pound ömrünün sonuna kadar orada yaşamıştır.

İşte Can Yücel çevirisiyle, yazımızın da başlığı olan ’’FalanFilanım Benim ’’ adlı şiiri:

bir tanem iki tanem falanfilanım benim
lucy halam geçen büyük
harpte bilse bir şey değil
üşenmez anlatırdı da
niye niçin ve neden
dövüştüğümüzü
hemşire hanım bizim
izabel ben diyim yüz
sen de bin
çorap ördü bir o kadar
kazak başlık boyun atkısı
eldivenler falan filan anneciğim
yatar kalkar dua eder benim için
öleyim falan diye
kahramanca tabii, peder bey bizim
bir avaze anlatırdı ne rütbeyniş
şahadet durur muymuş eski hali olsa
ah, o sıra ben
deniz filan sırılsıklam
uzanmışım çamurlara falan
filan
düşünüyorum
falan
filan,
Gülüşlerini ama
Gözlerini dizlerini falan filanını senin.