Kelimelerimizin sırtı bilenen bıçak ile kesilmişti .Ayaklarım o sabah sokaklarda hüngür hüngür sana gelmenin peşindeydi. Yorgun düşmüş bir ihtilal savaşçısı gibiydi gözlerim. Sabahı bulmuştu, sabahtan nemasını almıştı. Yurtsuz sızıntıların olur olmaz nadide yavrucağıydı.Ve gönlüm; buğulu camlara yapışan kalplerin şizofreni hastalığındaydı.hünkar olmuştu sabah, Sehpayı çekiyordu kaygan zeminden cellat. Sokaklar bu sabah yağmurlu bir günün asilliğindeydi. Cıvıldaşan kuşların kalbindeki aşk sirenlerinden yankılanıyordu dünya.Ilıman bir iklimde hissettiriyordu kendini aşk denen illeti hastalık. Kemiklerimizin hücrelerini yağmalayan riyakar ceketli olgunun parçasıydı. Hududumuz başka gönüllerin avuçlarına yayılıyordu.Şiirler kırağı parçası mayetindeydi d/okununca inciten,öldüren cinsindendi.



Âşık elifinin sokağındaki köpeğe bile sever diye bir kelime atıldı ortaya durup dururken,Sonrasında beynimde yaktığım ülkeleri tekrardan kurdum.Bizli sizli oyunlardan bir parça kopararak haklı bir yenilgiye heba ettim sabahı.Haklı bir yenilgi haksız bir galibiyetten iyi değilmidir diye aklımın bir tutamını bunun için kopardım.Gonca sevişmelerin sabahındaydık.Hangi dilden aşkı çağıracağımızı bilmeyenlerdendik galiba biz bu sanattan lâl kalmış birer gurbetçi burjuvasıydık.Galiba dilimiz pastan dönmeyenlerdendik.


Suyun kudretini güzelliğin mevsiminde harcayanlar âşıklarmı olur ??


Bu konuda nesilleri büyütürken biz küçük kalmışız ve biz sarı toprakları kırmızı sanan üvey birer dal parçasıydık yaprağını sahiplenen.Terhis edilmiş gecelerin bavulunu aya bırakan aşkın bekçilerindendik.Silahımız sigaramızdı, dumanı her nekadar gözümüzü iğnelese de onu aşkın şerbetinden sayanlardandık o yüzdendi zehri midemize kazıtmamız illa ki ölümü aşkın şerbetiyle tatmak isteyenlerdendik. Savurganlığın acizliğinden kapanan gönül gözlerimizdeki esrar perdesini kana kana yudumlayanlardık herşeyi sevdamızın nifakı zannedenlerdendik.


Sokaktaki ekmeği öpüp başına koyan çocukların ütopyasından olsaydı aşk şimdi arştan bizim için esirgenen duaları yağmurun yudumlarıyla istemezdik.Toprağın burun kıran kokusunu emzirmezdik çevremizdekkilere.Biz galiba aşkı yüreklerde yaşamayan babaların evlatlarıydık.



VEYSEL DURMAZ.