Üniversite kampüsünde (yerleşke) sıkça karşılaştığım bir durumu diyalog biçiminde sizlere aktarmak isterim, izninizle:

Fakülteler arasında sürekli gelip gittiğim güzergâhta karşılıklı banklarda oturan talebelerim bazen beni bana şikâyet ederlerdi!

__ Hocam, hem pek hızlı yürüyorsunuz, hem de bizi görmezden gelip bir selamı esirgiyorsunuz?

__ Sahi mi? Hiç farkında değilim, gençler.

__ Hele yağmurlu günlerde yanımızdan geçerken o koskocaman şemsiyenizden yüzünüzü bile göremiyoruz.

__ Yapmayın, gençler! Şemsiye büyük diye kafamı dışında tutup ıslanacak halim yok ya! Genelde hızlı yürürüm; hem zamanla yarışmaktayım, hem de biraz dalgınımdır.

__ Hocam, sizi bir gün dumanaltına (öğrenci kantini) bekleriz. Hepimiz için bir değişiklik olur, hem de biraz laflarız.

__ Tamam, bir gün beraber çay kahve içeriz. Şimdi acelem var. Görüşmek üzere…

Yirmi iki yıllık üniversite hocalığım süresince yaş aralığı 16 ila 35 arasında değişen öğrencilerimin her biri bir değer olup, kendilerine her zaman saygı ve sevgi duymuşumdur.

Hocalığımın ilk yıllarında hepsine bir ağabey gibi, zaman ilerledikçe bir baba gibi ilgi ve şefkat göstermişimdir.

Emekliliğimi istediğim son yılımda ise limandan kalkacak ve bir daha geri dönmeyecek bir geminin yüreğimde ve beynimde ebedi hasreti çağrıştıran düdüğü yanık yanık çalmaya başladı!

Sağlık varlıktan yeğdir, kıymetini bilmeyiz;
Çalışırken pek hızlı yürür hem de koşarız.
İşe yaramıyorsak kolay kolay gülmeyiz;
Anılarla yaşlanır, umutlarla yaşarız…
(Doğaçlamamdır.)

‘Üzülme’, der Mevlâna ve devam eder, ‘Kaybettiğin her şey bir gün başka surette geri döner.’

Dileğim odur ki herkese sağlıklı, mutlu ve huzur dolu emeklilik nasip olsun, inşallah!

07.04.2013