Ortalık mahşer gibi kalabalık diyeceğim ama mahşerin Sırat’a ulaşmış sırasında dururken bu çok komik kaçacak!

İnsan için her şeyin en son dönemeci bu köprünün kıldan ince, kılıçtan keskin sınavında en kendine güvenenlerin bile patır patır döküldüğünü görenlerin üstüne sinen korkudan olsa gerek, cennetle vuslata erme sırasında dünyevi olmayan, garip bir dinginlik var.

Niye yalan söyleyeyim ben de tanıdığım, insanın en meleği dediğim muhteremlerin düştüğünü görmekten tırsık adımlarımı küncü kadar ata, ata adeta yerimde saymaktayım. Burada zaman durmuş gibi, stressiz, bekleyişten yorulmamış, uyku, açlık, yorgunluk bilmez insanlar itmelerin etkisiz değer olduğunu bile idrak edemeden tıpkı kesilme sırası kendine gelmiş kurbanlık koyun gibi sıranın kendi şahsına nasıl geldiğine yabancı ve sessizce Sırat’ın üstünde buluyorlar kendilerini.

Mahşer kalabalığı, mahşerin atlısının bir dünya geyiği olduğunu köprüye ilk adımı attığında anlıyor. Her düşmede ki dünya zamanıyla her saniyede binlercesi oluyor, kalabalık, bir tsunami gibi derinden ve güçlü kinetiğiyle dalgalanıyor.











* Öykümde kullandığım fotoğraf/resim bana ait değil, internetten alıntıdır.