O masaya gidebilir miyim? Bana da bir sandalye çekerler mi yan masadan? Aralarına alırlar mı üzgün kalbimi? Yoksa yaklaştırmazlar mı kederi kendilerine? "Kusura bakma ama biz buraya gülmeye geldik." derler belki de.


Ben hep gölgeleri tercih etttim güneşe. Ama bu hayran olmama engel olmadı parlayan şeylere. Seyrettim hep onları. Ama asla onlardan olmadım. Hep kendim kaldım ben... Kendi olan tüm insanlar gibi de hep yalnız... Ama bir seferlik de olsa deneyebilirim belki onlardan biriymiş gibi yapmayı. Nedense bugün daha bir hoş çınlıyor duyduğum tüm kahkahalar. Güneş ne zamandır görünmemişti... bugün aniden gülümseyivermesi neden olmuştur belki de buna.


En çok neşe benzer güneşe. Hüzünse buluttur. Her an üzerini kapatacakmış gibi tehdit eden güneşi... Ben de öyle görünüyorum belki de o masadan bakınca... Varlığım koca bir bulut gibi kaplayacakmışçasına üzerlerini, korkuyla bekliyorlar onlara doğru atacağım ilk adımın sesini.


Poğaçamı alelacele bitiriyorum hemen. "Çayı dışarıda da içebilirim." diyorum. "Buradan çıkayım da bir an önce, gerisi kolay... Tüneyecek bir yer bulurum nasılsa yalnız kalbimi çayımla ısıtacak... Yeter ki şu kapıdan çıkayım. Kapatmayayım daha fazla güneşlerini."