Van’ın popüler kahvesinde oturup, derin of çektikten sonra tarçını tadında bırakmak ne güzel. Demirden yapılmış dört ayaklı ve o ayakların yüzeyinde geniş, uzun iplerden örülmüş iskemle de oturmak… Tahtadan yapımlı dikdörtgen uzunluğunda ve üstü deniz mavisini andıran masayı kendine doğru çekmek… Daha sonra garsondan bitki karışımlı kışlık tarçını isteyerek, öylece insanlara baka kalmak… Uzunca başını havaya kaldırdıktan sonra, acaba hangisi tanıdıktır diye… Kendi iç monoloğunu yapmak ne güzel. Soğumaya terk edilmiş tarçını ufak silindiri andıran cam bardağı parmaklarınla avuçlayıp, yavaşça ağzına doğru götürmek… Dudağını biraz aralayıp, yavaşça yudumlamak… Biraz tatlı birazda ekşimsi tadı olan bitki karışımlı hafif, bir o kadar da titretici tarçını dudağından çekerek… “Vay be… Bütün acıların bir hamlede yudumladım.”demek… Daha sonra sırtını biraz kirli kahve renge bürünmüş duvara yaslamak… Biran da olsa yaşadığın umutsuz vakıaları o tadını almış olduğun bardağa sığdırmak ne güzel…

Yalnızlığın o kadarda zor olmadığını bir kere de olsa anlamak… Gözlerin bir yere odakladığını fark edince yaşlı, elinde siyah ağır poşet alan ihtiyarı izlemek… İhtiyarın, saç sakalı bir birine bir birine karışmış Aristoteles görünümlü insana öylece baka kalmak… Ardından derin düşüncelerin tuzağı olduğunu fark ettikten sonra başının, mozaik yapımlı çeşit çeşit renklere bürünmüş tabelaya çevirip bakmak ne güzel…

Bu memlekete dışarı da bakıldığında iğrenç, köy, cahil görünümlü olduğunu düşünen insanları tasarlamak… Daha sonra bu söylenen abes ve saçma cümlelerin tam tersi olduğunu görmek…
İşte o masanın dirhemin de tarçını yudumlamak ister her insan. Diyerek, dertlerini ortaya serptikten sonra güzelim kahvede çıkıp gitmek…

Ne güzeldir zamanı zaman yapan,
Ne güzeldir insanları motive eden…
İnsanların gözlerinde dağınık, işe yaramaz, kukla olarak ön yargıya sahip olmamak ne güzel.
Aslında güzel olanda her kapının açılışı farklı olması…
Kalın sağlıcakla güzel memleketteki tarçın…

Hikmetullah Yetkin