Bir Cenaze Notu...
Kör kuyuların anlamını bilmeden yaşadığım günlerden
biriydi... Telaffuzu bile insanın içini ürperten ve “cesaretin
korkuya rağmen gidilebilecek olduğu” görüşünün,
ispatının çürütüldüğü yer... Musalla taşının soğukluğu
vurmuştu yüzüne...
Seni tanımıyordum; bu benim daha önce sesini işittiğim
birisi değildi ama ölmüştü işte! Bir kanıttı hayatın bitişinin
kanıtı, en gerçeği. Ben suskundum konuşacak bir kelimem
yoktu cevap verecek olsan bile. Verse bile ne diyeceğini
bilemeyeceğim bir erkekti... Sustum...
Baktım, aralı gözlerinde ne vardı? Çok yanaşınca nefes alıp
verir bir hali vardı. Belki de en son söyleyeceği bir kelime
ölüm anının sarhoşluğuna denk gelip dudak aralığında
asılıydı. Belki de farkında olan her insanın hissedeceği
bir ilgi eki gibiydi... Ne vardı aklında, en son, kimse
bilmiyordu artık... Seninle ilgili bütün harflerde cansızdı...
Bakıyor muydun yukarıdan bize? Senin için ağlamayanlara
mı kızıyordun ve belki de aslında iyi ki ölmüşüm mü
diyordun?
Bugün benim doğum günüm biliyor musun? Doğum
günüme en güzel armağandı bu tesadüf... Bak sen bunu da
bilmiyorsun... Hadi öl rahatça, kim bilir yakanı bırakmayan
hangi hislerden kurtulmuş olmanın keyfini sürüyorsun şu
anda? Hadi gömül topraklara... Seni hiçbir zaman hayal
kırıklığına uğratmayacak yerdesin artık toprakta…
Rahatla...
Bu dünya sana kalmadığı gibi ardında kalanlara da
kalmayacak... Hadi git öl rahatça…

ALMILA ERDEM