"Nefret etmeye bile değmezsin" dedi dramadaki karakter. Bununla neyi kastetti?
Nefret etmeye değer bulmak gibi birşey olabilir mi? Nefret yüce bir duygu mu ki ona değecek mi değmeyecek mi diye düşünelim. Nereye baksam görüyorum onu. Dünyada nefret kadar yaygın ve bulaşıcı başka birşey var mı acaba? Asıl mesele kendimizi nefretin ideolojisinden koruyabilmek. Öfkelenene kaçık gözüyle bakmam, acı çeken kardeşimi yalnız bırakmam. Herkesin rehabilitasyona ihtiyacı var.

Ne istediğini bilmek konusunda kesinliğe sahip olmaktansa neye karşı olmak gerektiğini bilmek önemli. Schopenhauer’dan da Heidegger’den de Baudelaire’den de Rimbaud’dan da herhangi bir arkadaştan da öğrenilebilecek şeyler vardır elbette, hiçbirini dışlamamalı, hiçbirini yüceltmemeli. İnsan nedir ki sonuçta? Nehirdeki bir damla gibidir en bilgesi. İnsan düşünce taşır, gen taşır, geçmişini, birikimini taşır. İnsan insana ilham verir elbette. Herşeyi tatlandıran da tatsızlaştıran da insandır. Yeni ilhamlar ararsın kendine, ideoloji değil pozitif enerji vermeye çalışırsın çevrene, olduğu gibi kabul edersin insanları hayatın tadı ve özü budur.