Sıran geldi dediklerinde kalbim yerinden çıkacak gibi olmuştu.Benim için her şey bitmişti artık.Ağlamak ,bağırmak ,çağırmak,feryat etmek nede anlamsızdı.Güçlüydüler ,ellerindeydim ve hiçbir ümidim yoktu.Donmuş kalmıştım,kalkamıyordum.Bütün vücudumda karıncalar geziniyordu.Hiç bir şey düşünemez olmuştum ,ne sevinç nede keder,sadece bir donma hali.
Gardiyan yeniden bağırdı.Sağır mısın be adam sıra sende diye çınladı boş ve soğuk taş odalar.Yerimden kalkamadığım için arkadaşlarım kollarımdan tutarak kaldırdılar.Kalkmasam sopa yiyeceğimi iyi biliyordular.Ne fark ederdi ki nasılsa birazdan boynum kırılacak ve ölecektim.
Ağır adımlarla ilerlerken ayakta durmakta zorluk çekiyordum.Ne anlamsızdı hayat ne kadar da kısaydı ,hiçbir şeye değmiyordu.Bir anda çocukluğumu hatırladım .Annemin toz kondurmadığı babamın sırtından indirmediği yıllar.Ateşim çıkınca sabaha kadar başımda bekleyen annem.
Kardeşlerim ,canlarım paylaştığımız hayat.Annemin ve babamın kıymetli oğluydum ben.Gözlerime bakarken halimi anlamaya çalışan ,her derdimle dertlenen anneciğim.
Hayat sizin kadar sevgiyle ve yumuşak dokunmuyordu bana.Gözlerde sevgi ve yüzlerde tebessüm yoktu.Kimsenin elleri annem kadar sıcak ve beyaz değildi.Kimsenin sesi babam gibi sert ama altında şefkat barındırmıyordu.
Ben sizin sevgili evladınız ,birazdan öleceğim.Kıyamadığınız ,sevgiyle sarıp sarmaladığınız kuzunuz.
Yollar ne kadar da uzaktı öyle .Hemen yol bitsin ve öleyim istiyordum.Neden bu kadar uzun bu yol korktuğum için mi böyle geliyordu acaba?Yoksa eziyet olsun daha çok korksun ve ölmeden çıldırsın diye miydi?
Soğuk hollerden geçerken hayatımda bir film şeridi gibi geçiyordu gözlerimin önünden.Nefesim ne kadar da sıcak burnumu yakıyor.Olsun ne fark ederdi ki birazdan ne nefes nede sıcaklık kalacaktı.
Bitmeyen yollar sonunda azalıyordu galiba,sesler gelmeye başlamıştı.İki kolumdan tutan adamlar sonunda beni öleceğim yere getirmiştiler.Beyaz kıyafetli her yeri kapalı bir görevli beni bekliyordu.
Kolumu tuttu ve geç dedi işaretle.Buraya düşeli ilk kez böylesine incitmeden kolum tutuluyordu.Okşuyordu sanki kolumu.Gözlerine bakınca şok olmuştum bu kadın gözüydü.Nasıl olur dedim, bir bayan bu işi nasıl yapabilir.O kadar güzel gözleri vardı ki hayatımda hiç bu kadar anlamlı bakan , güzel ela gözler görmemiştim.
Sevgisini hissediyordum ,garip ama gerçekti.Dokunuşu ,bakışı,hissettiğim duygu,aldığım elektrik …İnanamıyordum.Acaba bu şok anında aniden asmayı mı planladılar acaba diye düşündüm.
Bakışlarında kaybolmuştum.Ela gözleri beni hem şaşırtmış hem de çok etkilemişti.Anlatmak ,anlamak mümkün değildi. Sanki yıllardır aradığım aşkı bulmuştum.O benim cennetteki hurimdi.Beni daha dünyadayken karşılıyordu.Birden ana karşı onsuz bir sevgi ve aşk duydum .Onun için ölebilirdim .Onun eliyle ,onun güzel gözlerine bakarken ,onun sevgisini hissederken ölüm hiç gelmişti birden.
Celladım birazdan ipi boynuma geçirecek ve beni ebedi hayata gönderecekti.Umurumda bile değildi .Onu seviyordum ,aşık olmuştum ve onun elinden gelen ölüm bana şerefti.
Biliyorum oda beni seviyordu.İlk görüşte aşktan çok öte bir duyguydu bu.O beni anlıyor ,tanıyor ,yıllardır hasretimi çekiyordu sanki.Belki de ölünce kavuşacaktık.Boynuma ipi geçirdi incitmekten çekinerek sıktı.Ellerini hissettim küçük ve güzel olmalıydı,bir o kadar da sıcak ve güven verici.
Aman Allah ım ben neler söylüyorum,birazdan beni öldürecekti.Fakat ona deliler gibi aşık olmuştum.O benim her şeyimdi.
Ben de onun her şeyiydim.İnanıyordum o da bana aşık olmuştu.Kimsenin bilmediği ,anlayamayacağı bir şeydi bu.Zaten kimseye de ne anlatacak nede bu aşkı çok yaşayacak vaktimiz vardı.
Ve güzel ayağıyla ayağımın altındaki basamağa vurdu .Aşkım benim …Senin elinden gelen ölüm ne güzeldi.