Zaman zaman ne tuhaflıklar yaşarız. Ağustos ayında buz olur donarız. Kısır çekişme mi kıskançlık mı, bir türlü hafızam almaz. Zihinsel çözmeye çalışsam da kara kök kara kutu olur.
Dostlarımızı, kan bağlarımızı ne çok severiz kalben. Evimize gelen konukları çok güzel karşılar, sıcacık sevgimizle ağırlarız. Benim kitabımda incitmek asla yazmaz ki, aşağılamak asla. Aşağılamak kişiliğimize yakışmadığı gibi Allah affetmez, biz affetsek de. Hele bir de kültür seviyemiz yüksek ise, gelen misafirlerimize aldığımız kültürün hakkını vermeliyiz. Tenkitler yapıcıdır, kişiye merdiven çıkartır. Tenkit ederken de kişiliğini ve de şahsiyetini zedelemeden, yaralamadan çok dikkat etmeliyiz. Hele bir de evimizde misafirse. Şöyle bir düşünelim evimize gelen konukların çocukları bile ayrıcalıktır. Çocuk diliyle yaklaşıp hoşnut ederiz. Gelen konuklarımızın çocukları kazayla en çok sevdiğiniz bir eşyanızı kırdığında bile gülümseyip, cana geleceğine mala gelsin deyip, ailesini asla ve asla üzmemeliyiz. Kırılan eşya nazarları kötülükleri yok ettiği de bilinendir. Evimize misafir gelen konuklarımızla, muhabbet ve sohbetlerimizde sosyal, sanat, edebiyat, resim, müzik, siyaset, sağlık konularını konuşurken, gerektiğinde de tartışabiliriz. Tartışırken de konuklarımızı yaralamadan kapanmaz yaralar açmadan tenkitlerde bulunmalıyız. Yara aldığımızda da aklımıza ilk gelen şudur, Kısır çekişme mi, kıskançlık mı diye muhabbettin bilançosunu yaparız.

Evet, kalemim yazdı çocukça duygularımla.

Ben misafirlerimi çok severim kalben gülümser, onları evimden mutlu ve yara almadan yolcu ederim. Misafirlerim geldiği zaman çocukça heyecanlanırım bayram havası eser mekânımda. Misafirlerim başımın tacıdır, mutluluğum çoğalır, var olan problemlerimi unutturur. Annem ve babamdan aldığım tek mirastır misafiri hoşnut etmek. Lise diplomamın hiçbir faktörü yoktur..

Ve diyorum ki; MİSAFİR ağırlamak bir MEDENİYETTİR... Sevgiler...

Oya Gedik
Dilovası