Dilimiz bizim en değerli varlığımızdır. Bu bir toplumu ayakta tutan ana unsurlardan biridir. Kısaca; Kendi dilini kullanmayan milletler yok olmaya mahkûmdurlar.
“Biz Türkler olarak dilimize ne kadar sahip çıkıyoruz?”, acaba, diye bir soralım kendimize. Gerçekten vicdanen ne cevap verirsiniz?
Hepimiz bir yerlerde çalışıyoruz, bir yerlerde oturuyoruz, bir yerlerde eğleniyoruz, vesaire vesaire... Peki ya, bu gittiğimiz yerlerin isimlerine hiç dikkat ettik mi? Şahsen, ben ediyorum ve bu durum epey sinirime dokunuyor. Örneğin, büyük şehirlerdeki site isimleri, çay bahçeleri isimleri, lokanta isimleri, otel isimleri ve aklınıza gelen gelmeyen pek çok şeyin ismi... Hepsi yabancı.
Gençler arasında ne olduğu belirsiz olan bir dil dolaşıyor. Kitaplarımızda bir sürü Türkçe dışında yeni kelimeler var. Kimse ne olduğunu anlamıyor.
Dilimiz çok köklü bir dildir. Ancak günümüzde dilimizin kökünü kurutmaya başladık gibi görünüyor. Bu ne demek? Yani başka dilleri dilimize tercih ediyoruz. Kıymetini bilmeden har vurup harman savuruyoruz. Bu bizi kültürümüzden, örf ve âdetlerimizden uzaklaştırıyor. Kültürümüzü gelecek kuşaklara aktarmakta zorlanmaya başladık. Bir yabancı hayranlığı almış yürümüş.
Yabancı isimleri, anlamlarını bilmeden, iş yerimize, evimize ve daha bir çok yere isim yapıyoruz. Üstüne bir de buna göz yuman TDK da eklenince, bu olgunun sonu gelmiyor.
Çoğu ulus ülkede böyle yerlere yabancı isim verilmesi yasak. Kimse de şikayet etmiyor. Bizde ise yasak değil. Bir an önce önlem alınması şart.
Ülkemizde bu işi yapmakla görevli olan Türk Dil Kurumu bu noktada nedense pek sokağa karışmıyor.
Dilimize gereken önemi vermeliyiz. Türk kültürünü yaşatmanın birinci kuralı olarak, dilimizi canlı tutmalıyız. Bunun için emek harcayanlara değer vermeli, onları örnek almalıyız. Bunun yanında Türkçemizi güzel kullanmaya gayret gösteren sanatçılarımızı, yazarlarımızı, şairlerimizi yaşatmaya çalışmalıyız.
Ancak böyle yaparak dilimizi korumayı başarabiliriz.