Neredeyim ? ne yapıyorum ? nasıl bir yaşam sürüyorum ? diye sorar oldum kendime. İnsanı en çok acıtan şey ise, sorduğu sorulara cevap bulamaması... Sahip olduğumu sandığım her şeyi bir kenara bırakıyorum. Dağıtıyorum onları daha sonra.. Bir eşya gibi, sen gibi, ben gibi darmadağın oluyor her şey... Şu sıralar her şeyimi öyle bir dağıttım ki, ne bir anne eli değiyor, ne de bir dost eli. Hüzünlerim bana hep bir paket sigarayı hatırlatıyor. Seninle içtiğim bir fincan kahvenin bile kırk yıl hatırı kalmıyor artık. Cümlelerim var diyorum. Beni tamamlamaya çalışan tamamlamaya çalıştıkça yarım yamalak kalan, iç acıtan gülüşlerim olduğu gibi iç acıtan cümlelerim var diyorum kendi kendime. Zoruma da gitmiyor değil tabi.. Zor da olsa insan aşıyor bazı şeyleri. Söylenemiyor hiç bir cümle, sen olmadan tamamlanamıyor yarım kalmışlıklarım. Yarınlar erteleniyor daha sonraya. Yarına çıkacağımızın garantisi bile yokken hem de. Anlam verdiğim şeylerin anlamsızlaştığını farkettiğim günden beri vurdum duymazın teki oldum. Ama yine de her şeye rağmen yarın yeni bir güneş, yarın yeni bir insan doğacak bizim için. Saatler yine akıp gidecek yaşamın içinden... Beklemeyi bırakalı da çok zaman oldu. Öyleyse bekleyenlere selam olsun!