Tüm korkularımı eski ve yırtık bir hırka gibi çıkarıp atmak istiyordum. Birçoğunu da atmıştım. Fakat hala ikinci bir deri gibi sırtıma yapışan acılarım vardı. Çoğu insanın aksine birileri beni sevsin istemiyordum. Ben istemedikçe de çok seviliyordum. Bazen aynanın karşısına geçip bakardım ne var bende diye. Niye seviyorlar beni* Güleryüzlü olduğum için mi? Yoksa dinlediğim için mi Onları ? Arkamı dönüp gitmeyi ne çok isterdim. Hala da istiyorum.

Uzaklara gitmek istiyorum. Çünkü artık Onunla aynı gökyüzünün altında yaşamak istemiyorum. Evet seninle... Doğru duydun. Niye dersen... Kızgınım sana. Benim tanıdığım,sevdiğim adamı yokettin çünkü. Sen şimdi diyeceksin ki... Neyse,sen sus bence. İçimdeki adam elbette ki sen değildin. Çünkü sen ne Onun kadar kibarsın ne de Onun kadar güçlüsün. Bir kadının istemediği ne kadar özellik varsa sende... Eh işte artık öğrendim. Bu yüzden gitmek istiyorum. Çok ama çok uzaklara gitmek istiyorum. Ama ne yazık ki dünyanın hiç bir yeri uzak değil.

Bugün dolmuşta giderken düşündüm; Nasa’nın deneyleri olsa... Yaşanabilir bir gezegen olsa da, denek olarak gönüllü gitsem.Ve bir daha dönmesem. Oraya yerleşsem. Ne sen gelebilsen ne de ben dönebilsem. Ha, zaten sen aramazsın da beni. Olur da işin çıkarsa diye,yolunun düşeceği bir yer olmasın.

Yaşadığım dünyayı sevmez oldum. Yaşadığım havayı sevmez oldum. Sokaklara çıkmaktan korkar oldum belki bir şey seni hatırlatır diye. Yıllar boyunca her gün, günde bir kaç kez elimi balkon kapısına her attığımda seni hatırlamak nasıl bir şey biliyor musun? Yıllarca... Ve başka bir yığın şey daha... Hepsi biraraya gelip seni hatırlattı görevli gibi.

Sonunda çıkarttım hayatımdan seni. Aklımdan çıkarttım daha doğrusu. İçimi dökmek istedim. Sen bunu zamanla öğreneceksin. Çünkü benden sana rüzgar bile esmeyecek bundan sonra.

Geçmiş yeminlerimi bozuyorum. Ve kendimi artık özgür bırakıyorum.