Bekliyordum...
Hiçlik nasıl bir şey tadıyordum azar azar. Kendime göre bir dünyam vardı, bir parantezin içinde yalanlar dolanlar... kaybedilen insanlar...
Tüm bunlar o kadar acı ki. Kendim olamadım hiç, hep başkalarına özendim ömrümce.
Onlar kocamaaan adam olmuşlardı, öyleydi gözümde.
Sonra o. Ben inanmam hayatta tesadüflerin var olduğuna.
Tanrı hayatımıza öyle bir dil koymuş ki, öyle bilinmedik denklemlerin arasında biz çıkıyoruz yine.
Şu hayat çoklu bilinmeyen ve bizler ise etkisiz eleman, yutan eleman...Halen daha ne anlama geliyorlar bilmiyorum, kötüydü matematiğim, hep kötüydü. Ondan adam olamadım ya.

Sonra o girdi hayatıma, bir isim, sadece bir isim.
Ses tonu nasıl bir şey onu bile bilmiyordum, seviyordum sadece. seviyor muydum? Bilmiyorum.

Sonra ise ihanete meyilli bir günahkar buldum bir anda, kısa süre sonra da kollarımda.
Seviyorum kendimi, insanlar kanıyorlar bana ve ben değerli olduğumu hissediyorum, başarabildiğimi hissediyorum insanların kalplerini kırıp, hayatlarını mahvettikçe.
Başardım...
Şimdi herkese utanç bıraktım ardımda, boylu boyunca....
Ve bekliyorum, soğuk namlu gününü...