Tüm ayrılık türkülerini çalarsın bağlamada. Ayrılıkla ölüm ezgileri birliktedir,kolkoladır. Biri biter,biri başlar.Biri başlar,öbürü biter. Saza bir hal olur.Sesler birbirine girer. Aslında kopanlar, yürekten parçalardır. Kan daha bir hızlı akar damarlarında. Duyguda zirveye çıkmışsındır. Ve yalnızlıkla karşı karşıyasındır.Som bir ıssızlık ve yalnızlık.. Sınırını tahmin etmenin mümkünatı yoktur. Sevdiklerin gözünün önünden geçer,onlar yanındadır
sanki.Bağlama geçmişi hatırlatır, geleceği umutlandırır sende. Şu sazın sadece ayakları yoktur. Söyler,söyletir. İnler,inletir.İnsanı dillendirir. En yakınındır. Onunla sarmaş dolaş olursun epeyce bir süre. Dakikalar saatlere dönüşür. Belki yüz-iki yüz yıl önce söylenmiş bir ezgi eşlik eder zamanına,yaşadığın o ana. Parmaklar, uzun yolları kateden hızlı otomobiller gibidir. Türkünün bitiminde hedefe menzile varılmış olur. Bağlamaya gönül verenler,beni daha iyi anlarlar,sanırım. Karlı dağları aşıp yara ulaşan ya da u laşamayanların yangıları vardır türkülerimizde. Sevgiliye söylenilemeyen sözler vardır onlarda. Başka bir ezgide neşelenme,oynama vardır. Ve Anadolu’nun dört bir yanından her biri diğerinden ayrı tatta;ezgiler,bozlaklar,hoyratlar, uzun havalar yükselir.Bizi duyguya doyururlar. Anadolu zengindir. Kültür doludur. Yüreği yanık insanların yurdudur. Tarihe nalık,yataklık etmiş bir coğrafyadır. Kendini bilen bu toprağı, bu cennet yurdu sever,sayar, korur. Daha diyecek başka bir şey kaldı mı ki? Bağlamadan aşlayıp,Anadolu’da noktayı koymak ve ezgilerin yurdu olduğunu söylemek Anadolu’nun. Ne yüce bir davranıştır Anadolu’yu ve türküyü,Türk’ü söyleyerek seslendirmek. Saygılarımla..