Sanki en sonunda ne istediğimi bulmuş gibiyim. Ben öyle bir şey istiyorum ki, sonsuzluk gibi... Beni asla terk etmeyecek dostlar ve hiç bitmeyecek dostluklar, sevdiğim kişi için her şeyi yapabileceğim, onun da benim için aynılarını hissedebileceği bir aşk istiyorum.
Sanki ruhum sevgiye aç gibi. Sevmek ve sevilmek istiyorum. Ama kimi seveceğimi bilmiyorum. Beni kimsenin sevmeyeceği düşüncesinden de bir türlü kurtulamıyorum.
Güvenim çok kez boşa çıkarıldı. Şimdi yeni bir başlangıç yapmak zorundayım. Sonsuza dek geçmişe takılıp kalamam ki.
Bazen ise bir daha kimseyi sevmek istemediğimi, güvenmek istemediğimi hissediyorum, ruhumun derinliklerinden. Bunu nasıl anlatabilirim ki...
Sanki dünya üzerinde benim hissettiklerimi anlayabilecek biri, hayallerimi gerçekleştirebileceğim biri hiç yokmuş gibi hissediyorum. Bu düşüncenin ardından kimseye ihtiyacım yok, diyorum. Ama var biliyorum. Yalnızca kendime yalan söylüyorum. Sürekli ve sürekli. Tıpkı birbirini takip eden bir döngüye dönüyor zamanla her şey.
Ruhum kaybolmuş gibi. Bu evrene ait değilmiş gibi. Diğerlerinden farklıyım. Onlar gibi düşünmüyorum. Anladım sanırım: Farklıysan yalnızlığa mahkum oluyorsun.
İçim içime sığmıyor son zamanlarda. Vermem gereken çok karar var. Hepsi geleceğimi büyük ölçüde etkileyecek. Bana tavsiyede bulunabilecek tek bir kişi bile yok.
Hayatın bütün renkleri yok olmuş gibi. Sanki yaşama nedenimi kaybetmiş gibiyim. Buna karşı ne yapabilirim, ne yapmalıyım, bilmiyorum.