Doğum günü kutlamasında hediye paketleri açıldıkça “Oooo!” diye sesler yükseliyor, çocuk mahcup ve biraz da gözü yaşarmış bir şekilde “Harika bir şey! Neden zahmet ettiniz?” diyerek hediyeyi getiren arkadaşının yanaklarından öpüyor ve bu işlem böylece sürüp gidiyor.
Pahalı hediye getirenler daha bir havalı.
Mutlu görünmeye çalışsa da doğum günü kutlanan çocuk bir türlü kendini mutlu hissedemiyor.
Çünkü arkadaşlarının arasında gözleri birini arıyor ve göremiyor.

Günümüzde hediye günleri çok. Doğum günü, anneler, babalar, sevgililer, öğretmenler günleri, bayramlar, yılbaşı vs.
Bu günlerde hep sevdiklerimizi sevindiririz ve onlara sevgimizi hediyelerle anlatmaya çalışırız.
Onlar da tabi ki mutlu olurlar veya öyle görünmeye çalışırlar.

Parası fazla olan daha pahalı hediye alır ve tabi ki daha fazla sevilir.
İçi sevgi dolu fakat parası olmayanlar parayla ölçülemeyen masum sevgilerini içlerine gömer ve mahçup duruma düşmemek için sevdikleri arkadaşlarını kutlamaya gidemezler.

Paran kadar sevme ve sevilme hakkın var...
Öyle bir çağda yaşıyoruz.

Birkaç yıl önce bir babalar gününde duygusal bir öykü dolaştı durdu. Kaynağını bilmediğim bu öyküyü bir çoğumuz okumuşuzdur. Küçük kızın babacığına hediye olarak verdiği paketten boş bir kutu çıkınca baba köpürüp kızını azarlıyor. Küçük kız da ağlayarak “Babacığım, ben o kutunun içine öpücüklerimi doldurmuştum” diyor.

Bir kızımın elinden içine öpücüklerini doldurduğu bir hediye paketi alabilmek için neler vermezdim!

Zamanımızda o çocukların sevgi ile dolup taşan öpücüklerinin değeri kalmadı. Her şey para oldu....

Öğrencilik yıllarımda birkaç yıldır görmediğim bir teyzemi ziyarete gidecektim. Elim boş gidemezdim tabi. Bir bakkaldan seçerek en ucuzundan bir kolonya aldım ve teyzeme götürdüm.
Teyzemin çocukları kolonyayı açtıklarında sarı renge boyanmış olan bu sıvının kolonyadan çok ispirtoya benzediği anlaşıldı. Şakayla karışık da olsa “Bu nasıl kolonya?” sorularını içim mahcup ama dışım gülerek geçiştirmiştim. Kolonyayı gaz yağıyla çalışan lüks lambasını yakabilmek için ispirto yerine kullandılar.
Teyzemin en küçük çocuğundan duyduğum bir söz içimdeki sızıyı bir hayli azaltmıştı.
Teyzem çocukların bu davranışlarına çok kızmış ve onlara benim getirdiğim kolonya için “Benim için o kolonya baldan tatlıdır” sözünü kullanmış.

Neden böyle oluyoruz?
Sevgimizi hediye yerine sözlerimiz, davranışlarımız veya öpücüklerimizle anlatmamız neden engelleniyor?

Parayla ölçülen her şey gibi sevmek ve sevilmek de parası olanların hakkı mı olmalıdır?

“Hediye mi? Yerin dibine batsın!” diyeceği geliyor insanın.
Ama diyemeyeceğim.
Çünkü parayla ölçülemeyen o küçük kızın öpücüklerini doldurduğu kutu gibi hediyeler de var.
İşte en güzel hediyeler bunun gibiler bence.

Bir de derim ki, yine değer verilmesi gereken hediye, parayla alınmış değil, kendi emeğimizle oluşturulmuş hediyelerdir.

Yine de küçük kızın öpücüklerini hiçbir şeye değişmezdim.

Olmasa bile boynuna sarılması ve “Babacığım, seni çok seviyorum!” demesi bir baba için en büyük hediye değil midir?

Gerçek sevgi hediyelerle ölçülemeyen, yüreklerde gizli olandır. Bazen öpücük şekline girerek kutulara doldurulur, bazen de boyuna sarılarak sevgi sözlerine dönüşür.

Böyle gerçek sevgiler diliyorum hepinize.

Sevgiyle kalın. Ama gerçek anlamda... Parayla, hediyeyle ölçülmeyen....

Kadir Tozlu
12.12.2002