Her insan kendi hayat yolunda kendi ayakkabılarıyla yürür.An gelir bir gece yarısıdır yaşadığın zaman,sessizliğin koynundasındır.Bazen gök yüzünün yıldızlarında,dolunay ’ın parlaklığında,gecenin sessizliğinde...Hüzünlerine ve yalnızlığına sarılarak bulursun kendini. Neden mi? Üşüyorsundur çünkü yalnızlığında...Bazen de şiirlere,romanlara konu olmuştur yalnızlık,bazen de şarkılarda buruk bir şarkı olarak çıkmıştır karşımıza.Gerçekten yalnız olan insanlar daha çok sığınırlar yalnızlık şarkılarına. Hiç olmadıkları yerde ve zamanda bir ses, bir dokunuş ,bir hüzün alıp götürür sizi geçmişin yalnız derinliklerine.Türk edebiyatında çeşitli şekil ve tarazda alınan yalnızlık duygusunu derinden hisseden şairlerimizden biride "Cahit Sıtkı" dır.Ne güzel anlatmıştır dizelerinde.


Öyle yalnız kaldım ki hayatımda,
Kimi gün öldüm,kimi gün ilah oldum.
Çok zaman annemin dizlerine hasret,
Koydum başımı kendi dizlerime,
Doya doya ağladım.

İşte sevgili dostlar yalnızlık özel bir deneyimdir ve her birey yalnızlığını kendine göre yaşar.kendinizi yalnızliğın çıkmazında hissetmemeniz dileğiyle
benim yazımdan bir bölüm..... sevgiler