Hastalığım /Ruhumun Kanatları

Hastane koridorun da ki belirsiz bekleyişlerim. Her an yeni bir sürpriz habere hazır olma halim. Doktorum ameliyat dediğinde, şaşkınlıkla birlikte bir teslimiyetin ruhumu kuşatması.
Yaradanımın elbet bir bildiği vardı. Maddi ve manevi yolculuğumun bu deminde yeniden bıçak altına yatmak vardı. Teslim oldum/ şikayet etmeden…
Hemen ameliyat için hazırlığa başladım. Tahlil ve filmlerim çekildi. Perşembe öğle sonu operasyon saatim ayarlandı.
Sevdiklerimle vedalaştım. Odama yatışa hazırlanıyordum ki, anestezi doktorum operasyona izin vermediğini söyledi. O gün ameliyat olursam anesteziden uyanamayacağımı bildirdi. Bir başka rahatsızlığım gizli ve sinsice ilerlemişti. Bu vesileyle onunla da tanışmış olduk/ Aynı şehirde birbirinden habersiz dostlar gibiydik.
Ve eve dönüş…
Onbeş günlük bir hormon tedavisi süreci başlamış oldu.’ Vardır bunda da bir hayır’ diyerek bekledik.
Tedavi olumlu sonuç vermiş ve ameliyat günüm gelmişti. Hazırlandım ölüme gider gibi. Öyle ya geri dönemeyebilirdim!/Kayınpederim gibi...

Hayat neydi? Bir göz kapayıp /açma süresi, bilinmeyen bir zaman mı?

Saat sekiz de eşimle vedalaşarak ameliyata alındım. Soğuk odada kolumdan başlayan bir ağırlıkla uyutulmuştum. Dokuz buçuk da uyandırıldım. Gözlerim kan çanağına dönmüş ve şişmişti. Görmekte zorlanıyordum. Sevdiklerim yanımdaydı; eşim, annem ,babam, kardeşlerim, gelinlerimiz, dostlarım...
Sıcacık bir sevgi selinde, rahmetin kucağında, huzurun bahçesindeydim.
Zor günlerimde sevdiklerimin yanımda olması gücüme güç, sabrıma sabır katıyordu.
Susuzluktan kavrulan dudaklarıma damlattıkları su; ab-ı hayat/ zemzem gibiydi.

Rüyamda kollarımı açmış uçmaya hazırlanıyordum. Öyle hafiflemiştim ki. Bu hastalık Allah bilir üzerimden hangi sıkıntı ve dertleri alıp götürmüştü.
Ruhumdaki büyük huzur, sakinlik, hafiflik tarifi mümkün olmayan bir güzellikti. Bedenim sıkıntı da ruhum ise sefa içinde idi.
Uykuya daldığımda odamı çiçekler içinde görmüştüm. Uyandığımda odam gerçekten çiçekler ile doluydu. Gerçekte gören neydi, göz mü, kalp mi?
Kalbin bakışına engel varmıydı?

Bu hastalık beni topladı, tüm dağınıklığımı giderdi, rotamı düzeltti.
Yavaşlattı, rahmetin kucağını dalga dalga hissettirdi, yakınlaştırdı.
Ağırlıklarımı aldı sakinleştirdi. Hem ruhen hem bedenen hafiflemek, bu olsa gerekti.

Hastalığım süresince en manidar yolculuğum ise; H.z Hacer, H.z İsmail(a.s) , H.z İbrahim (a.s) ile aynı zaman dilimini yaşamaktı. Onların çektiklerini okudukça; bedenim yatağımda, ruhum ise Mısır, Filistin, Mekke topraklarında sefer ediyordu. H.z Hacer’ in teslimiyeti sabrıma sabır katıyor, ruhumu güçlendiriyordu.

Bu kısacık an içinde ruhum hangi merhaleleri geçmişti bilemem…
Yattığım yerde sabrımla hangi salih amelleri defterime yazdırdım bilemem…
Bildiğim şu ki yeniden bir hayat bahşedildi/ O’na {C.C} daha yakın olabilmek için...

Hiçbir şey bana ait değil, belki de huzurumun kaynağı bunu bilmekti.
Tüm nimetlerin emanet olduğunu bilmek haddini bilmekti/Kulluğu yeniden tatmaktı.
Hastalık bir sabundu/ günah kirlerimi yıkadı, temizledi gitti.
Hastalık bir misafirdi memnun edebildi isem/ hediyelerini bıraktı gitti …

Yeni bir beyaz sayfa açtım hayata/’’ yeniden merhaba’’ diyerek…

Mihrican Ulupınar

00.04
27.01.2013